"http://www.jalleda.com/images/jalleda3d48x32.png">

28 మార్చి, 2013

కవిత్వం ట...

కవిత్వం ట , నాలో ఎప్పుడు ఎలా పుట్టిందో చెప్పలేను 
నా చిన్నప్పుడు నాకు చాలా బాధ వస్తే ఒక పుస్తకం పట్టుకు ని చదువుకుంటూ కూర్చుంటే ,ఆ బాధ అంతా ఆ పుస్తకాల పుటలలో ఎప్పుడో ,ఎక్కడికో పారిపోయేది . 
ఓహో పుస్తకం కి ఇంత  మహత్యం ఉందా అని ఆ మాయ లో పడి పొయాను. 

రైలు ముందుకి పరుగెడు తూంటే , కిటికీ బయట కనిపించే చెట్లు పొలాలు ఆ రైలు కట్ట పక్క నిలుచుని చెయ్యి ఊపుతున్న ఆ పిల్లాడు ... నిజం గా వెనక్కి పరుగెత్తరు అని బుద్ధి చెపుతున్నా ,ఊహ మటుకు ,వెనక్కి ఎక్కడి కి ఏ ప్రపంచం లోకి మాయం అయిపోతారు ? అని ఆలోచనలే కవిత్వమ్. 

శ్రీ శ్రీ రాసిన మరో ప్రపంచం ఉంది ఉంటుంది అని గట్టిగా నమ్మి ఏదో ఒక జెండా పట్టుకుని ,ఎర్రెర్రని జెండా నచ్చింది అప్పట్లో , మాతో పాటూ ఈ ప్రపంచం ఎందుకు కదిలి రాదు మేము ఇంత గట్టిగా నినాదాలు ఇస్తున్నామే 
అని నిర్ఘాంత పోయి , అసలేం కావాలి ఈ సమాజం కి అని ఆలోచనలే కవిత్వమ్. 

చలం పుస్తకాలు చదివి ఆ మాయ లో, ఆ ప్రేమ మాయ లో పడి , అబ్బ ఈ పువ్వు ఎంత బాగుందో ? ఈ పిట్ట భలే పాట పాడుతోందే అని ,ప్రకృతి మాయ ఒక్కటే నిజం, మిగిలినదంతా మాయ,అని గట్టిగా నమ్మి , జీవితం అంతా ప్రేమ ,అదొక్కటే నిజం అని కళ్ళు తెరచి కలలు కనడమే ..కవిత్వమ్.

కుటుంబం , వారి సంక్షేమం ,వారి మంచి చెడ్డలు కి అంకితం అయిపోయే సరికి బాహ్య ప్రపంచం తో సంబంధం ఏదయినా మిగిలింది అంటే ,నా గురించి నేను వేసుకున్న ప్రశ్నలే కవిత్వమ్. 

ప్రపంచం బాధ నాది , అన్న శ్రీ శ్రీ ఇష్టమే నా బాధ ప్రపంచం ది అన్న దేవులపల్లి కూడా ఇష్టమే, పలుకు ,పదం లో నాట్యం , సంగీతం అన్ని కళలు చూపించే కవిత్వం అంటే కవిత్వమ్. 

మనం బయట ఉన్న లక్ష లాది మంది తో ఒక్క సారి ,ఒకే సారి వారధి వేయాలంటే , పదాలు అనే వంతెన ఒక్కటే మార్గం ,అనే మెలకువే కవిత్వం . 

మన చేతనా , మన స్పృహ ,మన ఆలోచన, మన వివేకం మన విచక్షణ , మన  ప్రేమ ,మన బాధ, మన లో మనం చేసే సంభాషణలు కవిత్వమ్. 

నువ్వు నిన్ను బయట పడేసుకుని లోపల అంతా శూన్యం ఆవరించు కోవడం , అది ఒక బాధో ఒక సంతోషమో ,తెలియని స్థితి లో వేలాడడం కవిత్వమ్. 

నిన్ను నువ్వు పోగొట్టుకుంటూ ఏదో పొందావని భ్రమ పడడం కవిత్వమ్. 

నీ శ్వాస నిన్ను బ్రతికిస్తుంది .. 
నీ పదం నిన్ను బతక నిస్తుంది .
నీ కవిత్వం నీకు రూపం పోస్తుంది . 
ఒక గ్లాసు లోపోస్తే గ్లాసు రూపం . 
ఒక సరస్సు లో ఒంపితే దాహం తీర్చే జలం .. 
ఒక నది లో కలసిందా ,ఇక పయనం సంద్రం వరకు .. 
జలం కి ఉన్న ప్రవహించే గుణం కవిత్వం కి ఉంది .. 

నా పదాల ఝరి  నన్ను ఏ తీరానికి తీరుస్తుందో .. 
నా కవిత్వం నన్ను ఏ ఒడ్డున తెచ్చి పడేస్తుందో 
నా కవిత్వం మరి ఎవరిని తాకి , ఎవరి పయనం లో కలుస్తుందో 
అలా ఊహిస్తూ ,పయనిస్తూ నిరంతరం ..ఈ పయనమే కవిత్వమ్. 







27 మార్చి, 2013

నిరంతరం పయనం .. నాది ..

మెత్తగా సీతాకోక చిలక నాపై 
వాలింది, నేను చాలా ఏళ్ల నించి 
ఇలాగే ,కదలక, మెదలక 
కొమ్మలు వేస్తూ, ఆకులు రాలుస్తూ 
తల పై ఆలోచనల పూలు పుష్పిస్తూ.. 

నా చుట్టూ , ఎండాకాలం వేడి 
నా చుట్టూ భుగ భుగ మంటలు 
నా చుట్టూ సముద్రపు వెర్రి అలలు 
నా చుట్టూ అశాంతి ,అలజడి . 

నా మనసు మటుకు మానస సరోవరం లా 
స్థిరం గా అలలు కలలు కంటూ 
నిరంతరం సరిహద్దుల 
చెలియలి గట్టు కి తల ఒగ్గి 
పైకి ప్రశాంత తటాకం మరిపిస్తుంది . 

నా లోపల కమలాలు ,
నా లోపల తామర పూలు 
నా మనసు తటాకం లో 
పైకి మటుకు కాక్టస్ మొహం 

సముద్రాల వైశాల్యం ,లోతు 
కోసం తపిస్తాను, నాలుగు 
వేపులా బంధించిన చిన్న 
మడుగు , నా మనసు ..ఎలా ?

మనసు చేసే గారడి తో 
ప్రతి క్షణం ఆకాశం అంత ఎత్తు 
ఎగిరి , పాతాళం అంత లోతు 
కి పడిపోతూ , త్రిశంకు స్వర్గం 
మధ్యే మార్గం గా మజిలి నాది . 

మనసు అంటే అదేమీ పదార్ధమా ?
కానే కాదు, కొన్ని జీవించే క్షణాల 
స్పర్శ , కొన్ని క్షణాల విలవిల లు 
మరి కొన్ని విరామ చిహ్నాల 
కలగలపు రంగుల కాన్వాస్ ..అది . 

నేను శ్వాసించే ,ఊహించే 
మనసు మజిలి వేపు 
నిరంతరం పయనం నాది . 
నిరంతరం శోధన నాది. 

















26 మార్చి, 2013

అఫిసియల్ కాలని లో మరి కొన్ని జ్ఞాపకాలు, అప్పటి పేర్లు కొన్ని

మా అఫిసియల్ కాలని రెండో వీధిలో ఉండే వారు, వారి పిల్లలు ఎప్పుడయినా ,ఎక్కడయినా కనిపిస్తే నా మొహం ఎంత వికసిస్తుందో చూసి తీరవలసిందే .. 

ఆ రెండో వీధిలో వైద్యులు ఎక్కువ మంది ఉండే వారు. 
అందులో స్కిన్ స్పెషలిస్ట్ సత్యనారాయణ గారు ఒకరు, వాళ్ళ అబ్బాయి కూడా స్కిన్ స్పెషలిస్ట్ ఏ .. నాకు జూనియరు మా శారదా బాల విహార్ లో , ఇప్పటికి కనిపిస్తూ ఉంటాడు , మా ఏలూరు అమ్మాయినే చేసుకున్నాడు ,అది నాకు ఇంకా నచ్చింది . 

గోపాల రావు గారు అని మరో డాక్టరు గారు ఉండే వారు. . ముగ్గురు ఆడ పిల్లలనుకుంటాను . ఆ పక్క ఇంట్లో ఒక ముస్లిం కుటుంబం ఉండేది , పిల్ల పాప ల తో, కళ కళ లాడుతూ ఉండేది వారిల్లు . 

వీధి చివర గోలి క్లినిక్ ఉండేది , మరో డాక్టరు గారి పిల్లలు ఇద్దరూ, ఒక చర్మ వ్యాధి  వల్ల పూర్తిగా తెల్లగా పాలి పోయి ఉండేవారు( అల్బినో ), మా స్కూల్ లోనే చదివే వారు. కారు ఉన్న ఒకే ఒక కుటుంబం ఆ వీధిలో . 

వీధి చివర , కొప్పచ్చి కృష్ణ మూర్తి గారుండే వారు. మంచి వైద్యులు అని పేరు ఆయనకు , చేయి పట్టుకుని నాడి చూసి, రోగం చెప్పే అప్పటి తరం వైద్యులు ఆయన. వారిది నెల్లూరు ,ఒక రకమయిన యాస ఉండేది, నాకు తమాషాగా అనిపించేది. వాళ్ళ అమ్మాయి, అబ్బాయి ఇద్దరు నా స్కూలే , భలే చలాకి గా ఉండే వారు. 

మా వీధి లో వైద్య విద్య చదివే పిల్లలు కూడా ఉండే వారు. టోటల్ గా కే జి హెచ్ కి దగ్గర గా ఉన్నందుకు , వైద్య వైవిధ్యం తో నిండి ఉండేది మా రెండో వీధి. 

మరొక ముఖ్య మయిన ఇల్లు గురించి చెప్పాలి. ఆ ఇంటి పేరు సూర్యోదయ నివాస్. వారి డాబా అంతా చిన్న సైజు హాస్టల్ లా ఉండేది . ఎంత మంది విద్యార్దులు అక్కడ చదువుకున్నారో చెప్పలెను. 

ఆ ఇంటి ఆయన ,సరిగంచు పంచ కట్టుకుని, భార్య కి బోద కాలు మెల్లగా నడిచేది, ఇద్దరూ సాయంత్రం అయిదు అయేసరికి , బయలు దేరి, వసంత బాల విహార లో పురాణ కాలక్షేపం కి వెళ్ళే వారు. 

ఆ దృశ్యం నాకు ఇంకా కళ్ళకి కట్టినట్టు కనపడుతోంది . 

ఆ ఇంటికి ,ఎదురుగా ఉన్న మా చెరుకుపల్లి వారింటికి చాల సంబంధ బాంధవ్యాలు ఎర్పడ్డాయి .. అంటే పక్కింటి అమ్మాయి ,సినిమా లో లాగ ప్రేమసంబంధాలు . వారి అబ్బాయి, మా చిన్నాన్న మంచి స్నేహితులు , క్లాస్ మేట్స్ . మా కొత్తమ్మ గారి ఇంట్లో అద్దె కుండే ఒక బాల ని ఇష్టపడి , పెళ్లి చేసుకున్నాడు , సూర్యోదయ వారి ఇంటి అబ్బాయి పంతులు .. ( ఇప్పుడు లేరు ) . 

స్నేహితుని అడుగు జడల లో నడిచి, పంతులు కి చెల్లలి వరస అయిన ఒక అందమయిన ప్రేమజ ని ,పెళ్లి చేసుకున్నాడు మా ఇంటి ప్రసాదు. ( ఈయన కూడా లేరు ఇప్పుడు ). 

అప్పుడు ఇలాంటి పెళ్ళిళ్ళు కి కొంచం అభ్యంతరాలు ఉండేవి, ఏవో శాఖా బేధాలు లాంటి చిన్న చిన్న కారణాలు , మాకు అవేమి తెలియవు కాని, చాల ఉత్సుకత నిండి పోయేది ఆ కథలు వింటూ ఉంటే ,మా పిల్లల్లో .. 

మేము పెద్ద వారం అయాక , మా అమ్ముమ్మ ఇంట్లో ఉండే ,మా మావయ్య కూతురిని  ప్రేమించి చేసుకున్నాడు , ఆ సూర్యోదయ ఇంటి మనవడు , 
ఆ ఇంటి పునాదుల లో కొంచం ప్రేమ ఘాటు వేసి కట్టించేరు ఏమో , అప్పటి పెద్దలు. అనుకునే వారమ్. మెము. 

ఆ వీధి లోకి వెళితే ఇలాంటి ఎన్నో జ్ఞాపకాల పరిమళాలు ఘుప్పన మది అంతా ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తాయి . మా ఇళ్ళ మధ్య ఒక సంపంగె చెట్టు ఇల్లు ఉండేది, మీకు తెలుసా ? సంపంగె పూలు చెట్టు కి పూస్తాయి ,ఏదో ఇలాంటి ,అలాంటి మొక్క కి కాదు. 

నేను చెట్లు ఎక్కడం లో స్పెషలిస్ట్ , ఆ చెట్టు ఎక్కి, ఆకుల మధ్య దాకున్న పువ్వుల ని   వెతికి వెతికి కోసి, ముందు రోజే మొగ్గలు కోసి, నీటి లో వేసే వాళ్ళం ,అయితే పాములు ఉంటాయని భయ పెట్టి, మానిపించేరు ,చెట్టు ఎక్కడం , ఆ పక్క ఇల్లు గన్నేరు చెట్టు ఇల్లు, మా కొత్తమ్మ గారి ఇల్లు. 

కొత్తమ్మ ఆమె పేరు కాదు, ఆ ఇంటికి కొత్తమ్మ గా ,అంటే రెండో భార్య గా వచ్చింది, ఆయన పోయేరు, కానీ, పిల్లలని అందరిని సమానం గా పెంచింది, ఎవరికయినా చెపితే కాని తెలిసేది కాదు. ఆడపిల్లలు అంటే మా అత్తలిద్దరూ ఆవిడ పిల్లలు కారు అన్న విషయం మాకు చాల కాలం తెలియదు. ఆవిడ అసలు పేరు సుభద్రమ్మ .. 

కొత్తమ్మ గారిల్లు అంటే చెరుకుపల్లి వారి సత్రమ్. వచ్చే వారు, పోయే వారు, ఎందఱో వచ్చి చదువు కుంటూ అక్కడే పెరిగి పెద్ద వారయారు, ప్రతాప్, అందులో నాకు తెలిసిన పేరు . 

ఆ ఇంట్లో అద్దె కుండే దేశ రాజు వారిది పెద్ద  కుటుంబం .. వారి అమ్మాయి గిరిజ నా నేస్తం , అందరి కన్నా పెద్ద రావు జీ ఒక పెద్ద అంటే హై కోర్టు జడ్గే గా రిటైర్ అయారు. 

ఆ వీధి ,వీధి అంతా ఒకే కుటుంబం గా ఉండే వారు, అందరూ మా చుట్టాలే అనుకునే వాళ్ళం , మా  పిల్లలు. 
తోట ఇంటి వారు ఉండే వారు, వారు నాయుళ్ళు అని మాకు తెలియదు, వారి పిల్లలూ మేము చాల బాగా కలిసి పోయి ఉండే వారం , వాళ్ళింట్లో ఒక అమ్మాయి, మా అత్తకి బెస్ట్ ఫ్రెండ్ . 

ఆయన ఎక్కడో బొంబాయి లో ఉద్యోగం ,పెద్ద ఉద్యోగం చేసే వారు, హటాత్తుగా గుండె పోటు తో ,చనిపోతే ,వారి కుటుంబం అంత ఎంత  అల్లల్లాడి పోయారో , నాకు ఒక బాధకర జ్ఞాపకమ్. అప్పుడు అందరివి పెద్ద కుటుంబాలు , ఆరుగురో , ఇంకా ఎక్కువో ఉండే వారు పిల్లలు. 

ఇప్పుడు ఇద్దరు పిల్లలని పెంచ డానికే కిందా మీద పడి పొతున్నామ్. అప్పుడు ఏమో మరి అవలీలగా పెంచేసే వారు.  ఆశ్చర్యమే .. 

నాకు ఇష్ట మయిన మరో జ్ఞాపకం , ఇప్పుడు మంచి పేరున్న వైద్యురాలు ,శశి ప్రభ ,అప్పుడు విద్యార్ది, వైద్య విద్యార్ధి . పొడవుగా ,అందం గా, వెనక పెద్ద జడ ఊగుతూ ,ఆవిడ మా వీధిలో నడుస్తూ ఉంటే , ఎంత మంది కుర్రాళ్ళ మనసులు చిందర వందర అయిపోయాయో ,కాని,నాకు మటుకు ఎలాగయినా డాక్టర్ అవాలని కోరిక ,ఆవిడని చూసేక కలిగింది .. అయితే కొంచం లో తప్పిపొయిన్ది. 

ఆ రెండు ఎంట్రన్స్ ల  కథ, మా గుంటూర్ ఎంసెట్ కోచింగ్ ,అది మరో పెద్ద కథ. మరో సారి. 














25 మార్చి, 2013

అఫీసియల్ కాలని కబుర్లు , మరి కొన్ని.. 1

రెండు ముఖ్యమయిన సంఘటనలు అంటే ప్రమాదాలు గురించి చెప్పాలి,ఆ రెండు దుర్ఘటనలు గుర్తు వస్తే, టైం అంటారు, దాని మీద నాకు నమ్మకం ఎక్కువవుతూ ఉంటుంది.   
మొదటిది, నా వల్లే జరిగంది, అంటే నా నిర్లక్ష్యం వలెనే, ఇంకా చెప్పాలంటే నా పుస్తకాల పిచ్చి వల్ల.. 
ఆ రాత్రి, మా అమ్మ అక్కడే ,మా ఇంట్లో ఉన్నారు, ఆఖరి చెల్లెలు , చిన్నది, నెలల పిల్ల , లేదా ఏడాది ఉంటుందేమో ? అందరూ భోజనాలు చేయడానికి వంటిట్లో కి వెళ్లి, చెల్లి ని చూస్తూ ఉండు అని చెప్పి భోజనాలు చేయాడానికి వెళ్లారు . 
నేను పుస్తకం చేతికి దొరికింది ఒకటి పట్టుకుని , అది చదువుతూ తన్మయత్వం లో పరిసరాలు మర్చి పొయాను. మా చెల్లి ,పాక్కుంటూ వెళ్లి, మంచం కిందకి దూరింది, మర్చి పోయాను ,చెప్పానో లేదో , అప్పుడు మంచాలు అంటే పట్టే మంచాలే , వాటి ని గట్టిగా పట్టి లు లాగి, సరి చేయడం ఒక పని, నేను కూడా నా చెయ్యి పట్టి కింద పడి నలగ కుండా , పట్టాలు లాగి టైట్ చేసే పని లో నా వంతు సాయం  చేసే దాన్ని. మా మామ్మ గారు చేసే వారు ఈ పని ,చిన్న పిల్లల  ఉత్సాహం లో నేను సాయం  చేసే దాన్ని, మిగిలిన వారు తప్పించుకునే వారు, మరి. 
అయినా ఆ మంచాలు కూడా పెద్ద వారికే, మిగిలిన పిల్లలం, అందరం, నేల మీద పరుపులు పరుచుకుని వరసగా ,పడుకోవడమే . 
ఇంతకీ ,అసలు కథ కి వస్తే , మా చెల్లి అలా పాక్కుంటూ ,వెళ్లి ఎక్కడో మూల పడి ఉన్న ఒక నూనె సీసా మూత, అంటే రేకు మూతలుంటాయి కదా ,అది ఏదో ఆట వస్తువు అనుకుని, చక్కగా నోట్లో పెట్టుకుంది . 
మన పెద్ద వాళ్లకి కనిపించని, ఇలాంటి మూతలు, చిన్న చిన్న చింత పిక్కలు, ఏవో పనికిరానివాన్ని ,ఇష్టం గా నోట్లో పెట్టుకుని చప్పరించడం పిల్లల హక్కు. 
పెద్దలకి ,పిల్లలకి అదే తేడా మరి.  విచక్షణ , ఆ జ్ఞానం ఇంకా రాని పెద్ద వాళ్ళు మనకి తారస పడుతూ ఉంటారు లెండి, అది వేరే విషయం . 
మూత  నోట్లో పెట్టుకున్న మా చెల్లెలు , ఈ లోపల ఊపిరి ఆడక, నీలం గా మారిపోయింది .. ఆ గురక లాంటి చప్పుడు కి తెలివి వచ్చి నేను , మంచం కింద నించి మా చెల్లి ని లాగి, తన పరిస్థితి చూసి , బెంబేలెత్తి అమ్మా ,అత్తా అంటూ ఒక్క గావు కేక పెట్టి , అందరిని పిలిచాను. 
అన్నం తింటున్న చేతి తో మా అమ్మ వాళ్ళు వచ్చి, నా వీపు మీద ఒకటేసేరేమో కూడా, చూస్తూ ఉండమంటే ఇలాగా ? అని. 
మా ఎదురింట్లో ఉన్న స్కిన్ స్పెషలిస్ట్  డాక్టర్ గారి దగ్గరకి పరుగెత్తేరు. ఆయన నేను ఇక్కడ ఏమి చేయలేను, అలా తల కిందులు గా పట్టుకుని కే జి హెచ్ ఎమెర్జెన్సి  కి తీసుకువెళ్ళండి , అని హడావిడి పెట్టేరు . 
అప్పటికే నీలం గా మారి పోతోంది తను. 
ప్రతాప్ అని మా ఇంకో మామ్మ ఇంట్లో చదువు కోడానికి వచ్చిన ఒక బంధువు  చాల పొడవుగా, బలం గా ఉండే వారు, అతను వచ్చి దేవుడి లా అంటుంది అమ్మ .. అలా లుంగీ మీదే , పిల్లని తల కిందుల గా పట్టుకుని, ఆ మూత మింగకుండా  జాగ్రత్తగా , అది సరిగ్గా విండ్ ఫైప్ కి అడ్డం పడింది మరి, అప్పుడు ఏ బండి లు లేవు, అలాగే నడుచుకుంటూ కే జి హెచ్ కి పరుగు పెట్టారు . 
సమయానికి ఈ ఎన్ టి సర్జన్ సినిమా కి వెళ్ళారు ట , ఎంత టెన్షన్ చూడండి, మరి అప్పుడు ఇలా నిముష నిముషాని మోగే సెల్ ఫొన్స్ లేవు . మొత్తానికి అతనికి కబురు అందింది, ఎలాగో , టైం .. అంటే ఇదేనేమో .. 
వచ్చి రావడం తోనే గొంతు కి అడ్డం పడ్డ ఆ మూత తీయడానికి ,పాప నోరు ని తెరిపించి, ఆ మూత ఎలా తీసారో ఎంత కష్ట పడ్డారో , డాక్టరు గారికి ఎన్ని వందనాలు పెట్టాలో! మా అమ్మ కూడా మూడ్రోజులు హాస్పిటల్ లో ఉండిపోయింది .  గొంతు వాచిపోయిన మా చెల్లెలు కి నెల రోజులు పట్టి నట్టుంది మళ్లీ మామూలు గొంతు రావడానికి. ఆ వాపు, పుండు తగ్గి  మళ్లీ మామూలుగా పాలు అవి తాగడానికి . ఆ వీధి వీధి అంతా ఎంత బాధ పడ్డారో, ఆ రోజు.  తిరిగి వచ్చిన మా చెల్లి మూత పాప అని పేరు తెచ్చుకుంది 
ఇప్పుడు మేమంతా గర్వ పడే పెద్ద సైంటిస్ట్ . .. ఆ మూత పాప. 
సంగీతం మా ఇంటా వంటా లేదు కాబట్టి సరిపోయింది, లేక పోతే గొంతు మటుకు ,చాలా కాలం వరకు బొంగురు గా ఉండేది మా చెల్లి కి ... 
ఇంకా రెండో సంఘటన, కూడా ఏక్సిడెంట్ .. ఈసారి మా నాన్నగారికి , మా రెండో చెల్లి కి. 
ఇద్దరూ చిట్టివలస నిండి వచ్చేరు, బస్సు స్టాండ్ నించి  రిక్షా ఎక్కి ,మా వీధి లోకి వచ్చేరు. చెప్పేను కదా మా వీధి ,చాల అప్ , మా ఇల్లు డౌన్ లో ఉండేది రిక్షా కి బ్రేక్ లు పని చేయలేదు కాబోలు, మా ఇల్లు ఇక్కడే ఆపు ,అంటున్నా అతను ఆపలేక పోయాడు ట . స్పీడ్ గా వెళ్లి, ఆ వీధి చివర మలుపులో బోల్తా కొట్టి ఆగిపోయింది . మా చెల్లి ,ఎర్రగా జుట్టు కూడా ఎర్ర జుట్టే, బొమ్మలా  ఉండేది , తను మటుకు ఎగిరి పక్కన పొడి పొడి గా ఉన్న ఒక లోతు  లేని కాలవ లో పడిపోయింది . 
తనకేమి అవలేదు, ఒకట్రెండు చోట్ల గీరుకు పోవడం తప్ప. మా నాన్న గారికి మటుకు కాలికి ఫ్రాక్చర్  అయింది . చాలా పెద్ద దే , కాలి ఎముక విరిగి పోయింది . వెంటనే కే జి హెచ్ కి తీసుకు వెళ్లేరు , ఆ వెళ్ళడం ,వెళ్ళడం, ఆరు నెలలు ,అవును ఆరు నెలలు ఆసుపత్రి లో ఉండిపోయారు ,ఆర్తో పెడిక్ వార్డు అందులో ,మగ వారికి వేరే వార్దు. మా చిన్నాన్నలే పడుకునేవారు, సాయం గా. కే జి హెచ్ లో ఇచ్చే రొట్టె ,పాలు , మా అందరికి గుర్తే ,పిల్లలకి సరదా ఆ రొట్టె తినడం ,పెద్ద వారికి వికారం ,నచ్చేది కాదు. మరి ఇప్పుడు ఇస్తున్నారో ? లేదో ? మంచి డాక్టర్లు ఉండే వారు, ఇలా ప్రైవేట్ గా చూడడం అది ఉన్నట్టు లేదు , అప్పట్లో . మంచి మందులు లేవో ఏమో మరి, చాల కాలం పట్టింది, విరిగిన ఎముక అతుక్కోడానికి .  మూడు నెలలు ఏమో సెలవు మీద జీతం ఇస్తారు, మిగిలిన నెలలు మరి జీతం లేని సెలవే . 
మొత్తం ఒక ఏడాది పట్టింది, కాలు నయం అయి, మా నాన్నగారి తిరిగి జూట్ మిల్ లో ఉద్యోగానికి వెళ్ళడానికి . అయితే అప్పుడు ఉమ్మడి  కుటుంబ వ్యవస్థ ఒకరికి ఒకరు సాయం గా, పెద్ద గా ఆస్తులు అవి లేకపోయినా మన ఇంట్లో వారికి మనమే ఆస్తి అన్నట్టు ఉండేవి ఆ ప్రేమానుబంధాలు . 
మా అమ్మ చాల కష్టాలు పడింది కాని, ఎప్పుడూ ఎవరిని ఏమి నిందించడం , ఎవరిని పల్లెత్తు మాట అనడం చూసిన గుర్తు లేదు . ఉన్న దాంట్లోనే హాయిగా ఎలా గడిపామో ? అప్పుడు . 
వసతులు లేని ఇళ్ళు , చిన్న చిన్న ఇళ్ళు , అర కొర వనరులు , కాని కొండంత ప్రేమ ని పంచే కుటుంబ సభ్యులు.. అదే మరి మన పాత తరం. 
ఇలాంటి పునాదుల మీద గడిచింది మా బాల్యం , నా ఉద్దేశం అందరి కి ఇంచుమించు ఇలాంటి జ్ఞాపకాలే ఉంటాయి . . మీకూ ఉండే ఉంటాయి కదా.. 




























23 మార్చి, 2013

నిద్ర ఎంత సుఖం ...

ఆకాశం లో హరి విల్లు లు 
ఉన్నాయని విన్నానే ?
ఏవి? మబ్బులు మేడలు 
కడతాయని ,కల కన్నానే 
ఏవి లేవే?

అమ్మ చెప్పిన కథలు 
ఇక్కడే ఎక్కడో ఉండాలే 
రాక్షసుడి తో రాజ కుమారుడు 
పోరాడిన కథలు ..

ఆ రోజు డిల్లి నడి రోడ్డు 
మీద చూసాను ,రాక్షసత్వం అంటే 
ఏమిటో? ఏ రాజ కుమారుడు 
రాలేదే , ఊరు నిదరోయిందా ?

ఊరు కాదు మనిషే నిదుర 
పోయాడు, మత్తు లో పడేసే 
పెను నిద్దుర, పోతే పోనీ 
మానం పోతే పోనీ , ప్రాణం పోతే పోనీ ..

నా నిద్దుర ,నా పెను నిదుర 
నా మొద్దు నిద్ర, నా రాక్హస నిదుర 
నా కల లో మెలకువ నిద్ర ని 
నేను కావలించుకునే ఉంటాను . 

జీవిత కాలం సరిపోదు ఈ 
పెను నిదుర వైభోగం కి 
జీవిత కాలం సరిపోదు 
ఇంకా నేను ఒక్క క్షణం అయినా 
జీవించనే లేదు.. 

పురుగు పుట్రా , పిట్ట ,రెట్ట 
అడవి లో గాండ్రింపు ,
ఉరిమే మేఘం, కురిసే జల్లు 
అన్ని కల లో రోజు చూస్తూనే ఉన్నాను 

ఊపిరి ఆడుతున్నట్టు, 
కనుగుడ్డు లోపల కదిలి, 
తల నిద్ర లో అటు ఇటు ఊపి 
పెను ఆవలింత లతో ,నేను 
బ్రతికే ఉన్నాను.. కాని నిద్ర లో 

మానం, ఆడపిల్ల మానమా ?
రోడ్డు మీదా ? ఇలాంటి ఎన్నో 
కలలు నేను రోజూ కంటాను ,
ఈ మాత్రానికేనా ? నన్ను లేపి 
కూర్చో బెట్టారు , అబ్బ నిద్ర వస్తోంది 
పడుకోనివ్వండి ,కంటి నిండా .. 
హా హా .. నిద్ర ఎంత సుఖం .. 



21 మార్చి, 2013

అఫీసియల్ కాలని -- .నా చదువు

అఫీసియల్ కాలని రెండో వీధిలో మరో పేజి ..నా చదువు . 

నాన్న గారికి చిట్టివలస లో ఉద్యోగం , అది మరి పల్లెటూరు , ఇక్కడ చదువు బాగుంటుంది అని, మా తాత గారింట్లో , పెట్టి చదివించాలని ,నిర్ణయం అయింది. అత్త, చిన్నాన్నలు ఇద్దరు , మామ్మ ,తాత గారు .. మా ఇంట్లో సభ్యులమ్. ఉదయం పొయ్యి మీద వంట, కాఫీ లకి, సాయంత్రం బొగ్గు కుంపటి, అది కాగితాలు కింద పెట్టి నిప్పు అంటించాలి, ఆ నిప్పు కి బొగ్గు అంటుకుని , కణ కణ లాడి ,వేడి ఎక్కేసరికి ... ఒక్క రోజు గ్యాస్ లేకపోతే మనం వేసే చిందులు తలచుకుంటే , ఎలా వండే వారో ,ఇంతమందికి . 
వీరు కాక ,ఆసుపత్రి పని మీద వచ్చి ,నెల నెలలు ఉండి పోయే చుట్టాలు ,పక్కాలు. వంటింట్లో ఒక అటక ఉండేది, అక్కడ మూతికి వాసన చుట్టి , పెద్ద పెద్ద జాడీలు ఉండేవి, అందులో మా తూర్పు వాళ్ళ స్పెషల్ ,ఎండావకాయ , మాగాయ మొదలైనవి , విడిగా, మడి గా పెట్టి ఉండేవి . 

దగ్గరలో వసంత బాల విహార్ అని ఒక బడి ఉంది, సాయంత్రం అదే ఆవరణ లో ప్రతి రోజు పురాణ కాలక్షేపం అయేది.  అయితే అప్పుడే కొత్తగా రామకృష్ణ మిషన్ వారు ,శారదా బాల విహార్ అని ఒక స్కూలు ,అది అంతా ఆంగ్ల మాధ్యమం అని, ఇదయితే మన వసంత కి బాగుంటుంది అని నిర్ణయించి , మా చిన్నన్న నిచ్చి నన్ను పంపించేరు . 

అప్పటికే ఆరేళ్ళు వచ్చి, తెలుగు అక్షరాలన్నీ ఆంధ్ర పత్రిక లో గుర్తు పెట్టి, కూలిన గోడలు , అవి చదవడం మొదలు పెట్టి ఉన్నాను. 

అయితే నా పేరు, చాట భారతం లాగ ఏదో ,బారసాల నాడు సరదాగా బియ్యం లో రాసిన చాంతాడంత పేరు , రాసేశారు  , మా చిన్నాన్న. ఆ పేరే ఉండి పోయింది , ఇలా విదేశి ప్రయాణాలు చేస్తానని, ఇమిగ్రెశను వారిచ్చే పేపర్ లో  ఉన్న గళ్ళు కి నా పేరు సరిపోదు అని అప్పుడు ఊహించలేదు మరి మా చిన్నాన్న. 

శారదా బాల విహార మొదట్లో కలెక్టర్ ఆఫీసు ఆవరణ లో  టెమ్పరరి గా నాలుగు గదులు వేసి మొదలు పెట్టేరు. 

స్వామిజి అనే వారం అందరం ,కాషాయం దుస్తులలో ,ఎప్పుడూ నవ్వుతూ , పసి పిల్లాడి నవ్వులా ఉండేది .. ఆయన భోలా నవ్వు, ఆయనే సూత్రధారి ,ఆ విద్యాలయం ఆయన కన్నకలల కి రూపం . 

కమల టీచేర్ మా హెచెమ్  .ఆవిడ ఎదురు పడితే అందరికి కాళ్ళ లలో వణుకు . అప్పుడు తెలియదు కాని, ఐ సి ఎస్ అంటే అప్పుడు కేంబ్రిజ్ సిలబస్ చెప్పేవారు మాకు. మొదటి తరగతి కే పెద్ద కట్ట పుస్తకాలు చూసి, హడలి పోయారు ,మా ఇంట్లో వాళ్ళు . 

నేను చిన్న పిల్లని ,ఇవన్ని చదవ లేనని, వాళ్ళ గట్టి నమ్మకం , కాని నాకయితే ఎప్పుడెపుడు చదివేస్తానా ?? అని ఊరికే తాపత్రయం. 

పెద్ద దూరం కాదు కాని, అప్  డౌన్స్ వల్ల దూరం అనిపించేది, అందులో చిన్న పిల్లని. 

మా వీధిలో, ఇంకా కృష్ణ నగర్ లో ఉన్న కొంత మంది పిల్ల లకి కలిపి ,ఒక గుర్రం బండి మాట్లాడేరు . అది పెట్టె బండి, అంటే రెండు చిన్న మెట్లు ఉంటాయి, అవి ఎక్కి, లోపల ఒక పెట్టె లా ఉంటుంది, అటు ఇటు రెండు చెక్క బెంచీలు. మనం ఎక్కి తలుపు మూసేయాలి . అటు .ఇటు ,రెండు చిన్న కిటికీ లు కూడా ఉండేవి, గాలి రావడానికి. మా పిల్లలకి ఎంత సరదా వో . . 

కృష్ణ నగర్ వీధిలో తిరుగుతున్నప్పుడు ,ఓ వీధి మూల ఇంట్లో , కాగితం పూల చెట్టుఉండేది ..  అది చేతిలో పట్టుకుని ,నాలుగు పూలు కోయడం, అలా చేతులు గీరుకు పోవడం , కాగితం పూలకి ముళ్ళు ఉంటాయి అని బాగా తెల్సింది .. అప్పుడే . 

మరు ఏడాది ,కొత్తగా కట్టిన తన సొంత భవనం లోకి మారి పోయింది మా స్కూల్ .. పక్కనే వివేకానంద హాల్ కట్టేరు, అందులో అసెంబ్లీ , సాయంత్రాలు ఏవయినా కార్యక్రమాలు జరిగేవి . 

ఒక సారి ఇప్పుడు లా సన్స్ బే కాలని లో ఉన్న శాంతి ఆశ్రమం కి పిక్ నిక్ కి తీసుకు వెళ్ళేరు, 10 నంబరు బస్సు ఎక్కి , యూనివర్సిటీ దగ్గర, అదే లాస్ట్ స్టాప్, అక్కడ నిండి 2 నంబరు బస్సు ఎక్కి, చిన వాల్తేరు లో దిగి, అక్కడ నించి, అంతా చిట్టడివి లా పిచ్చి మొక్కలు, గడ్డి, మధ్యలో చిన్న కాలి దారి, అందరూ భయ పడుతూ ఉంటె, నెమ్మదిగా, అర్భకం గా ఉండే నేను ,ముందు దారి తీశాను, అక్కడ సరుగుడు చెట్ల మధ్య నించి నీలి ఆకాశం దిగి వచ్చినట్టు ,సముద్రం చూసి, మొదటి సారి, మా బీచ్ కాకుండా, ఆ ..ఇక్కడ కూడా ఉంటుందా ? సముద్రం, మన ఊరు చుట్టూ ఉంటుందా ఏమిటి? అని చాల సంతోషించి , సముద్రం ఇంత విశాలమయినదా ? అని తెగ గెంతిన గుర్తు. 

చెట్లు మధ్య చాల ఆటలు ఆడుకుని, మా క్యారేజ్ లో అన్నాలు తినేసి, సాయంత్రం ఇంటికి బయలుదేరాం . 

ఆ ఆటల్లో, నా కాలికి తుమ్మ ముల్లు  గుచ్చుకుంది . చాల బాధ, ఎర్రగా కందిపోయి ఎంత బాధ పెట్టిందో? 

నా స్టీల్   క్యారేజు పోయింది ,  అంతే  సంతోషం ఆవిరి అయిపొయింది, ఇబ్బందులు తెలియకుండా పెంచినా, అది ఖరీదయినది అని, అది పోతే ఇంట్లో చాల తిడతారు అని ,ముందే ఏడవడం మొదలు పెట్టేను . 

అదేమిటో ,నా మీద ఎంత నమ్మకం ,ప్రేమో మా వాళ్లకి, పిల్లలని ,వాళ్ళ క్యారేజ్ లను సరిగ్గా చూసుకోరా ? అంటూ టీచర్లనే తిట్టేరు, మా ఇంట్లో  వాళ్ళందరూ .. 

నేను ఏ ముహూర్తం లో పుట్టానో కానీ, అన్ని వేపులా ప్రేమ , లాలన , అదృష్ట జాతకురాలిని అని చెప్పుకొవచ్చు. 

మా అమ్ముమ్మ కి అక్క అయిన ఇంకో అమ్ముమ్మ నాకు రెండు గిన్నెల స్టీలు క్యారేజు , కొని ఇచ్చింది, నేను బాగా చదువుకుంటున్నాను అని.. 

ఇప్పటికి ఆ క్యారేజు , మా అమ్మ దగ్గర ఉంది . పెద్ద వాళ్ళ ఆశీస్సులు నా పై ఎప్పుడూ ఉండాలని కోరుకుంటూ.. 

గుర్రబండి యోగం ఒకట్రెండు ఏళ్ళ తో ముగిసింది . 
స్కూల్ దగ్గర అయింది, అంటే నేను పెద్ద దాని అయాను అన్నమాట . 
కలెక్టర్ ఆఫీసు కూడలి లో ఒక రోజు మా ఇంటి దగ్గరే ఉండే మా స్నేహితుల కుటుంబం లో ధన లక్ష్మి , ఆవిడ అప్పటికే కాలేజ్, కనపడే సరికి , ఉత్సాహం పట్ట లేక ధన లక్ష్మి అక్కా అంటూ ఒక గావు కేక పెట్టాను, ఇంటికి రాగానే నాకు క్లాసు పీకేసారు. 

ఎంత బాగా గుర్తుండి పోయింది, ఆడవారి ని పేరు పెట్టి, గట్టిగా,అందులో రోడ్డు మీద పిలవ కూడదు అని. కొన్ని పాఠాలు ఎందుకో అలా గుర్తుండి పొతాయి. 


మూడో తరగతి లో అనుకుంటా ,నోరు ఎత్తకుండా ,బుద్దిగా , చక్కగా , మంచి అమ్మాయి గా ఉన్నందుకు నాకు ఒక బెస్ట్ స్టూడెంట్ ప్రైజ్ ఇచ్చేరు , ఎంత బోరింగ్ కదా మంచి స్టూడెంట్ లైఫ్ .. 

ఎప్పుడయినా ఇలాంటి బుద్దిమంతుల పిల్లలు చెడి పోతారా ? అంటే సమాజం దృష్టి లో, అంటే రెబెల్ అయిపోతారా  అంటే .. సమాధానం . అవును. 

మా అమ్మకి నిద్ర పట్టని రాత్రుళ్ళు ,అది నా వల్లే అంటే నమ్ముతారా ? 
నమ్మండి . మరి ...చెపుతాను ,అన్ని చెపుతాను .. చెప్పాలనే నా తాపత్రయం అంతా .. మరో పోస్ట్ ,మరో కథ.  





నా కవిత ..

ప్రతి కిరణం ఎద మీద 
సంతకం చేసి , పదాలు చేతికి 
అందిస్తోంది, చీకటి తరిమేసాను 
ఇంకా రాయవేం ? అని . 

భావాలు కి తగ్గ పదాలు 
కోసం ,అలా ఓ మారు షికారు వెళ్లి 
వచ్చాను,  ప్రతి దుకాణం మూసేసి 
ఉంది, పదాలు అమ్మే దుకాణాలు . 

బాగా నగిషి పెట్టి , నక్షత్రాల లాగ 
చమక్ చమక్ అని మెరవాలి 
మెరుపు లాగ చదివే వారి కి 
షాక్ కొట్టాలి ,అంటే స్పృహ లోనే 
ఉంటూ , నా కవిత ని మెచ్చాలి . 

వీలయితే కవిత వారికి 
చప్పరిస్తూంటే పిప్పరమంటు  
లాగ జివ్వున హాయిగా 
ప్రాణాలు తొడెయాలి. 

కవితా దాహం తీరి తీరనట్టు 
కోకో కోలా లో గాస్ లాగ 
గొంతు వరకు పట్టేయాలి 
దప్పిక తీర్చీ తీరక , 
ఒక నషా లో తేలుతూ ఉండాలి . 

నేను పిలవగానే జీ హుజూర్ 
అంటూ చేతులు కట్టుకుని 
నా ఎదురుగా చేతులు నలుపుకుంటూ 
కవిత  వినయం గా ,భూతం లాగ .. 

నా పిలుపు ని మన్నించే కవిత 
శిల్పం, పద అమరిక , జిలుగు 
జిలుగు మని అలంకరించుకుని 
ఎప్పుడెప్పుడు వస్తుందా ? అని 

ఈ లోగా నేను అలా వెళ్లి ఏవో 
నాలుగు కథలు ,కాకరకాయలు 
కోసుకు వస్తాను, చేదుగా ఏదో 
వండి పెట్టేస్తా ,సరే కాని. 





20 మార్చి, 2013

నాకు ఇంకా ఎన్నో అవయవాలున్నయి...

అమ్మా చూడు రక్తం ,అంటూ పరుగెట్టు కుంటూ వచ్చి 
అమ్మ ఒడిలో వాలిపోయింది , 
ఎక్కడో చూడనీ , మోకాలు చెక్కుకు పోయిందే , 
ఉండుండు ,అంటూ ఓఫ్ అని ఊది, నొప్పి చేతితో 
తీసేసిన అమ్మ ... మా అమ్మ .. 

అమ్మా ,ఎక్కడినించో రక్తం కారుతోందే ? 
పరుగున వచ్చి ,ఎప్పట్లాగే  ఒళ్లో వాలబోయింది .. 
ఆ ,ఆ, ఉండు అంటూ, బెదురు మొహం తో అమ్మ 
తోసింది నన్ను ఒళ్లోంచి అమ్మ.. 

కడుపు లో ఎవరో కత్తి పెట్టి కెలికినట్టు ఒకటే నొప్పి 

మూడ్రోజులు బాధ , ఎవరితో చెప్పను ?
బడి కి వెళ్ళినా ,పాఠాలు వింటున్నా అదే నొప్పి . 
ఇంక మూడ్రోజులేనా ? అమ్మా అంటే ,
ఏదోలా నవ్వింది .. 

అడుగడుగునా బెదురూ, నన్నే చూస్తున్నారు అని 
సిగ్గు, ఎందుకో తెలియదు దుఖం , నాకే ఎందుకు 
ఈ నెలసరి బాధ ? నా ఒక్కరికేనా ? ఎవరి కి 
ఎవరికి చెప్పగలను ? ఇది ఒక శాపమా ?
ఇది నేను చేసిన ఏదయినా నేరానికి శిక్షా ?
పసి మనసులో ఆలోచనలు కి జవాబు ఎవరు చెప్పరు. 

ఒక నెల ఎందుకనో , నెల నెల వచ్చి పలకరించే 
ఈ చుట్టం నన్ను పలరించలేదు ,నేను 
ఎంత హాయిగా పక్షి లా ఎగరోచ్చు , నేనింక 
అని హాయిగా ఎగిరేను .. 

అమ్మ నన్ను ఒక మూల గది లోకి 
తీసుకు వెళ్లి , చూపుల్లో మా టేచెర్ చేతిలో స్కేల్ 
లాంటి చూపులతో ,చెప్పు ,నువ్వు ఏం చేసావు ?
నువ్వు ఎవరితో తిరిగేవు?
నువ్వు అంటూ ఏవేవో మాటలంది . 

స్కూల్ కి పారిపోదాం అనిపించింది .. ఆ రోజు . 
ఆ ఒక్క రోజు.  నాకు నొప్పి కలిగించే నా శరీరం లో 
మార్పులకి ఎవరో ఎలా బాధ్యులు ఎలా అవుతారు?
నా శరీరం ఇక నాది కాదా ? ఎవరో నన్ను , 
నా శరీరం ని వశ పర్చుకున్నట్టు తోచింది . 

ఇలా ఎన్నో నెలలు , భరించాను ఆ సృష్టి బాధ. 
ఇలా ఎన్నో నెలలు.. ఈ బాధ ఒక్క నెల రాకపోతే 
ఆహ్వానించడం నేర్చుకున్నాను, నా శరీరం మీద 
బాధ చేసే అధికారం ని అంగీకరించాను .. నేను 

తొమ్మిది నెలలు ,నాకు ఆ నెలసరి బాధ నించి విముక్తి 
అంటే ,నిజమే అనుకుని సంతోషించినంత సేపు పట్టలేదు . 
అన్నం వార్చే వాసన, వికారం, వంకాయ కూర అంటే 
కడుపులో తిప్పడం, నేను తినే ప్రతి వంటకం నాకు వికారం . 

నేను ఏం తిని బ్రతికానో? నువ్వు నీ కోసమే కాదు ,
నీలో పుట్టే మరో ప్రాణి కోసం కూడా తినాలి అనే వారిని 
చూస్తే , ఏడుపు, కోపం, అన్ని కలిపి కన్నీళ్ళు ఉప్పగా, 
నేను ఎలా బ్రతికి బట్ట కడతానా ? అని నా బాధ నాది. 

నొప్పి ని ఇంకా నొప్పి ని ఆహ్వానించు ,నొప్పులు రానీ ,
బిగ బెట్టకు, ఇంకా నొప్పులు రానీ , నొప్పి పడక తప్పదే 
ఈ ఆడ జన్మ కి ఈ నొప్పులే సార్ధకం అంటూ అమ్మలక్కల 
కబుర్లు కి కలిగిన విసుగు కి గట్టిగా మూలిగి , ఒక ప్రాణాన్ని 
ఈ భూమి మీదకి తెచ్చి పడేసాను, ఈ ఆడపిల్లకి తల్లిని నేను . 

నా చిన్న తల్లి పడే ఆ మూడ్రోజుల బాధ ని తల్చుకుని 
నాకేడుపు  వచ్చింది .. ఎందుకు ఎప్పుడు ఏడుపే వస్తుంది ?
ఎందుకు ఎప్పుడూ ఏడుపే వస్తుంది??
ఈ సృష్టి కార్యక్రమం అంతా మా మీదే పెట్టి , 
మీకేం కావాలి ? అని అడగని ఆ దేవుడో ,ఈ మగవాడో ?
ఎందుకు నిలదీయను? ఎందుకు ఇలా నిస్సహాయం గా నేను 
అన్ని భరిస్తాను, నువ్వు స్త్రీ , పుడమి, ఓర్పు అంటూ 
పేర్లు పెట్టి ,నా గొంతు లో మాటని గొంతు లోనే 
నులిపి వేసే ఆ శక్తీ ని ఎందుకు ప్రశ్నించను ?

సృష్టి ధర్మం , సృష్టి ధర్మం అంటారు .. 
సృష్టి మాకు ఒక్క అవయవమే , పిల్లలని 
పుట్టించే ఒకే ఒక్క అవయవమే ఇవ్వలేదు, 
బుద్ధి జ్ఞానం ,మాట్లాడేందుకు ఒక నోరు ఇచ్చింది 
సృష్టి , కాని, మిగిలిన అవయవాలు కేవలం 
పేరుకి, అందానికి, ఈ ఒక్క అవయవం మాత్రం 
సృష్టికి , సృష్టించడానికి , ఎంత అన్యాయమో కదా !

ఎవరూ అడగరేం? ఎవరూ మాట్లాడరేం? 
నాకు కనడానికి మాత్రమే కాదు, 
మాట్లాడడానికి కూడా హక్కున్ది. 
నాకు ఇంకా ఎన్నో అవయవాలున్నయి.. 
సృష్టి కోసం ఒక్క బిడ్డ సంచి ఏ కాదు. 
నాకు ఇంకా ఎన్నో అవయవాలున్నాయి .. 










అఫిషియల్ కాలని జ్ఞాపకాలు .. మరి కొన్ని ..2

మా ఇంటి ముందు , ఆ వీధిలో చాల మంది మెడికోస్ ,డాక్టర్లు ఉండే వారు, కే జి హెచ్ కి దగ్గర కదా ,అందుకని .. మా అమ్ముమ్మ ఇంట్లో మేడ మీద ఉన్న గదుల లో కొంత మంది మెడికోస్ ఉండి ,ఆ ఇంటికి ముచ్చట గా ' మర్కట లాడ్జ్ ' అని పిలుచుకునే వారు ట . 

మర్కటాల సంగతేమో కాని, మా విసాపట్నం లో ఒక పిచ్చాసుపత్రి ఉంది, చిన వాల్తేర్ లో .. అందు వల్లనేమో , వీధుల్లో పిచ్చి వాళ్ళు తిరుగుతూ కనిపించేవారు. 

చైనా యుద్ధం గట్టేక్కేం అనుకుంటే ,వెంటనే మనకి మన పక్క దేశం పాకిస్తాన్ తో యుద్ధం వచ్చింది .. మన దక్షిణ భారత దేశం వారికి యుద్ధం ప్రభావం అంత ఉండదని , యుద్ధాలన్నీ ఉత్తర భారత దేశమే చేస్తుందని ,ఒక అపప్రధ రావడం తో, మన లో కూడా దేశ భక్తీ ఉంది అని నిరూపించు కోడానికి అన్నట్టు మన ప్రాంతం లో యువకులు చాల మంది సైనికులు గా మా పేర్లు తీసుకోండి అంటూ ముందుకు వచ్చేరు . 

లాల్ బహదూర్ శాస్త్రి గారు ప్రధాని . ఆయన జై జవాన్, జై కిసాన్ అని పిలుపు నివ్వడం, ఏదో ఒక దేశ భక్తీ భావం జనాలని ప్రభావితం చేసింది ,ఆ రొజుల్లొ. మన వీర జవానులకి చలి నించి కాపాడే ఉన్ని దుస్తులు లేవని ,ఎవరో అన్నారు, అంతే ,మనకి పెద్ద చలి కాలాలు , స్వెట్టర్లు అవి లేక పోయినా, కొంత మంది అయితే అప్పటికఅప్పుడు అల్లి, మరి కొంత మంది పెట్టె లో  దాచిన పాత ఉన్ని దుస్తులు, కంబళ్ళు, దుప్పట్లు, అన్ని ఇంటి ఇంటికి వెళ్లి , ఒక పెద్ద మూట గా కట్టి, మా వీధి లోకి వచ్చిన ఒక యుద్ధ సేవ లారీ లో వేసి, అమ్మయ్య మేమూ మా వంతు సాయం చేసాం అని ఊపిరి పీల్చు కున్నారు. 

ఈ సమయం లోనే హకీకత్ అనే దేశ భక్తి ప్రధాన మయిన హిందీ సినిమా ,పూర్ణ  హాల్ లోనో, ప్రభాత్ లోనో వచ్చింది , నేను మా చిన్నాన్న తో కలిసి చూసిన మొదటి హిందీ సినిమా అనుకుంటాను . 

కళ్ళు తుడుచుకుంటూ బైటకి వచ్చి ఏడవడం గుర్తు ఉంది, హిందీ కదా అర్ధం అవలేదు కాని, ఒక డబ్బా లో ఆ ఊరి మట్టి పంపిస్తుంది, ఒక ఆవిడ .ఆ సీను భలే గుర్తు ఉండిపోయింది . 

ఈ హడావిడి లో అందరికి విపరీతమయిన భయాలు, పుకార్లు, ఇదిగో ఇక్కడ వరకు వచ్చేరు ,ఇదిగో ,మన విసాపట్నం పోర్ట్ మీద బాంబు వేసారు, చైనా యుద్ధం నించి మనం ఏమి నేర్చుకోలేదు , మనకి ఆ బ్రిటిష్ ఆంగ్ల దొరలే బెస్టు , మన నాయకులు చేతులకి గాజులు తొడుక్కున్నారా ఇలాంటి ...ఏవో పెద్ద వాళ్ళ మాటలు ,మా పిల్లల చెవిలో పడుతూ ఉండేవి . 

ఇవి కాక మొట్ట మొదటి సరిగా  స్పై అనే పదం విన్నాం పిల్లలం . ఏవో ఉత్కంట భరితం గా ఉండేది వాతావరణం . 

యుద్ధం , మనుషులని దగ్గర చేస్తుంది, ఒక భయమో ఒక ఉత్పాతమో వస్తే గాని ,జనం కలవరు కాబొలు. 

వీధి లో వారు వంతులు వేసుకుని  రాత్రులు కాపలా ఉండడం మొదలు పెట్టేరు . అప్పట్లో అసలు నేపాలి ఘోర్ఖా వారు ప్రతి రాత్రి విసిల్ వేసుకుంటూ ,కాపలా గా తిరిగే వారు, చాల కాలం చూసేను, ఈ మధ్యే ఇలా నేపాలి ఘుర్కాలు కనిపించడం మానేసారు, ఏమయారో మరి?

ఇంతకి కథ లోకి వస్తే ,ఒక రోజు మా వీధిలో, కొత్త మనిషి, ఒక పాత కోటు, తొడుక్కుని, ఒక సంచి నిండా ఏవో కాగితాలు కుక్కుకుని ,తన భాష లో తనలో తనే మాట్లాడుకుంటూ , వీధి చివర , ఒక మూల కనిపించేడు .. అంటే ఒక చిన్న పిల్లాడు ఏదో ఆడుకుంటూ , బాల్  వీధి లోకి దొర్లితే ,తీసుకుంటూ ,అతన్ని చూసి, భయపడి , ఏడుపు మొదలు పెట్టాడు, ఇంకో పిల్ల ఇది చూసింది, అమ్మో బూచాడు అనుకుని, పెద్దలు నేర్పిన భయాలు, మరో అక్క కి చెప్పింది .. 

అంతే ఆ విషయం ఎలా పొక్కి పోయిందో? ( అప్పుడు ఇలా నిముష నిముషానికి బ్రేకింగ్ న్యూస్ టి వి చానెల్స్ అవి ఏం లేవే ?!?) పిల్లలందరూ చేరి ,ఒక గుంపు అయేసరికి కొంచం ధైర్యం వచ్చి ఎవరు నువ్వు? అని అడగడం , వాడు బిత్తర చూపులు చూడడం, ఇంతలో ఎవరో , పెద్ద వాళ్ళ మాటలు శ్రద్ధ గా విన్నట్టు నటిస్తూ, వినే ఒక తుంటరి కుర్రాడు ,వీడు పాకిస్తాన్ స్పై అన్నాడు .. అంతే పిల్ల లందరూ , ఒకటే స్వరం లో స్పై ,పాకిస్తాన్ గో బాక్ అంటూ ఎక్కడ పట్టుకుంటారో ఈ మాటలు అరవడం మొదలు పెట్టారు. 

నేను ప్రత్యక్ష సాక్షి ని కాక పోయినా ఆఖరి సీను కి అక్కడే ఉన్నాను. 

ఇంతలో ఎవరో వాడి సంచి లాగి అందులో కాగితాల లో ఏవో హిందీ అక్షరాల లో రాసిఉన్నాయి వీడు పాకిస్తాన్ వాడే అని మరో సారి గట్టిగా అరిచేడు , ఎవరో మరి, ఒకళు, పెద్ద వాళ్ళు కూడా గుమి గూడేరు , ఈ సరికి , కొట్టండి కొట్టండి అనేసరికి అందరూ తలో రాయి, అదృష్టం అన్ని చిన్న రాళ్ళే అక్కడ, వాడిని కొట్టడం మొదలు పెట్టేరు . 

ఎవరో మరొకరు వచ్చి ,గుంపు లో గోవిందా కాని వారు ,ఆలోచన ,వివేకం ఉన్న వారు, ఎవరో కాని, వచ్చి ,ఉండండి, అతను ఎవరో తెలియకుండా ఇలా కొట్టకూడదు ,పోలీసు కేస్ అవుతుంది అనగానే పిల్లలని తీసుకుని పెద్ద వాళ్ళు కూడా మాయం అయిపొయారు. 

నావల్ కోస్టల్ బాటరీ దగ్గర వాడిని చూసాను అని ఒకరు, వాడు పాకిస్తాన్ నించి మన ఊరు కి వచ్చి గూఢచర్యం చేస్తున్నాడు పోర్ట్ వివరాలు సేకరించి పంపిస్తున్నాడు, వదిలేయకండి, తాడు తో కట్టేయండి ( ఇంగ్లీష్ నవల లు ఎక్కువ చదివే వాడేమో అతను ) పోలీసు ని పిలుద్దాం, అని చివరికి అందరిని ఒప్పించి అతని కాళ్ళు ,చేతులు తాడు తెచ్చి కట్టేసారు .. 

అప్పట్లో సెల్ కాదు కదా ,ఒక్క ఇంట్లో ఫోన్ కూడా లేదు, అదేమిటో కూడా తెలియదు, ఎవరికీ అయినా కబురు అందించాలంటే మనమే స్వయం గా నడిచో, బస్సు ఎక్కో ,మరి దూరం అయిన ఊరు అయితే ఒక కార్డు రాసి పడేయడం ఒక్కటే మార్గమ్. 

అంత సేపు, ఆ మనిషి ఏదో తన భాష లో అరుస్తూనే ఉన్నాడు . మరి అదేమీ భాషో, హిందీ అయినా కొంత మందికి అర్ధం అవుతుంది . 

మన తెలుగు సినిమాల లో చివరి సీను లో పోలీసులు వచ్చినట్టు , మర్నాడు ఎప్పుడో వచ్చారు పోలీసులు , తీసుకు వెళ్లి పోయారు .. 

అసలే యుద్ధ వాతావరణం , మన కర్తవ్యమ్ మనం చేసాం అని ,అందరూ సంతోషించి ,పిల్లలని కూడా మంచి పని చేసారు అని మెచ్చీసుకున్నారు .. 
తొందర పడి . 

కొన్ని రోజులకి తెలిసింది అతను , ఆ గూఢచారి ,అని మేమందరమూ రాళ్ళతో కొట్టి, బంధించిన వ్యక్తీ ఒక పిచ్చి వాడు అని, పిచ్చాసుపత్రి నించి తప్పించుకుని , ఇలా తిరుగుతూ మా అఫీసియాల్ కాలని రెండో వీధి లో పిల్లలకి ,తర్వాత ,పెద్దలకి దొరికి పోయాడు , పాపమ్. 

ఇంతకి ఆ మొదటి రాయి వేసింది ఎవరో??? 

ఏ పాపం చేయని వారే ,రాయి వేయండి అని ఎవరు అన్నారు.. క్రిస్ట్ ,బుద్ధ ,ఎవరన్నా అది గుర్తు వస్తుంది నాకు ,ఎప్పుడు   గుర్తు వచ్చినా ఈ సంఘటన . 

పిల్లలు ,పసివారిని పెద్దలు ఎలా ప్రభావితం చేస్తారో? వాళ్ళని చూస్తూ, వాళ్ళ ప్రతి రూపాలు గా తయారు అవుతారు పిల్లలు. ఇలా ఎందుకు ఉన్నారు? ఇలా తయారు అయారు ఏమిటి ? అని వాపోయే ముందు ,మనలని మనం ఒకసారి పరీక్షించి చూసుకొవాలి. 

ఇంకా గుర్రబ్బండి లో వెళ్ళే నా మొదటి బడి విశేషాలు ,తరవాత పోస్ట్ లో .. 










19 మార్చి, 2013

ఒక్కసారి, ఒక్కసారి ..


ఆమె అడవిని జయించిందా? 
ఏమో  కాని, ఇంటి నాలుగు గోడలి ని ఎప్పుడు వదిలింది కనక?
సూర్య కిరణం ఉత్తినే పచ్చదనం కి భోజనం  అందిస్తుంది ట 
ఒక్క రోజు మబ్బు పట్టిన  ఒక్క రోజు కి సెలవు చీటి పంపిస్తుంది. 
ఆమె కి ఒక నాలుగు గదుల ఇల్లు ఇచ్చి ఇక నీదే ,నీదే ఈ రాజ్యం అన్నారు. 
నువ్వే ఈ రాజ్యానికి రాణి వి అన్నారు. కామోసు అనుకుంది .

ఒక్క రోజు నాకు ఏదో నొప్పి, తెలియని బాధ , పడుకుంటే తగ్గుతుంది 
మహా రాణి లా పడుకో ,దానికేం భాగ్యం ? ఇదిగో మా నలుగురికి 
వండి పెట్టి , లంచ్ బాక్ష్ లు సర్ది పెట్టి , ఇల్లు కాస్త సద్ది పెట్టి , 
నీ ఇల్లే కదా, అదే నీ రాజ్యమే , ఎలా ఉండాలి మరి, అద్దం లా మెరుస్తూ 
ఏమండి, ఇవాల్టికి సెలవండి , అన్నవూ ,సరిగ్గా నాకు మా ఆఫీసు లో 
మహా బిజి అయిన రోజే , నువ్వు కూడా ..నువ్వు కూడా నా ??

పిల్లల చదువు, ఫస్ట్ రావాల్సిందే సుమీ ,ఆడ పిల్లని ఎలా పెంచాలో నీకు ఆ 
నేను చెప్పాలా ఏమిటి? నీకు తెలియదు, మగ స్నేహితులేమిటి 
అసయ్యం గా 
మన అబ్బాయికి ఉన్నారు కదండీ ,స్నేహితులు కి ఆడా మగా ఏమిటి ?
నువ్వు ఎలా పెరిగావూ ? కాని, నేను మా అమ్మ ని కాదు ,నేను ఈ కాలం అమ్మని కదా 

ఏ కాలం అయితే ఏమిటి? ఆడ పిల్ల ఆడ పిల్లే అక్కడ పిల్ల, ఒక్కరు వేలెత్తి 
చూప కూడదు .మన అబ్బాయి కేం లోటు? దర్జా గా తిరగనీ , 
మగవాడు తిరగక  చెడాడు అనే మాట వినలేదూ నువ్వు.. అవ్వ.. 
నువ్వు పెరిగావు కాని, మనిషివి ,అన్ని నీకు నేనే చెప్పాలి .. 

అనంతం గా ఆమె కి ఎలా తినాలో, ఏం తినాలో, ఎలా ఉండాలో 
ఎలా కాపరాలు చేయాలో, పిల్లల్ని ఎలా పెంచాలో ?
అన్ని చెపుతూనే ఉన్నారు .. 
ఒక్కసారి ,ఒక్కసారి, ఆమె ని ఆలోచించి ,తన జీవితం తనని 
బతకనిచ్చి చూడండి , ఒక్కసారి, ఒక్కసారి .. 



అఫిషియల్ కాలని జ్ఞాపకాలు ... గవ్వల సంపద ...

చెప్పాలంటే చాలా ఉన్నాయి .. అందరికి అన్వయించుకునే జ్ఞాపకాలని అందులో ఎంచడం అంటే , సముద్రం ఒడ్డుకి తోయబడ్డ గవ్వల తరగ నించి , చక్కని నిండైన గవ్వలు ఎంచుకోవడం లాంటిది .. చెత్త, చెదారం, విరిగి పోయిన గవ్వలు, ఒక్కో కెరటం ఎంత ఇచ్చి పోతుందో ఒడ్డుకి .. 

మా పిల్లలందరికీ , ఆడుకునే మైదానం అంటూ ఏమి లేదు మా అఫిషీయల్ కాలని రెండో వీధిలో , రోడ్డే మా ఆటల మైదానమ్. ఆ ఇల్లు ఒకే వరస లో రైలు డబ్బా లా కట్టేసారు .. వీధి ఆవరణ అంటూ పెద్ద గా ఏమి లేదు, కాక పోతే ,ఆ మండువా ఇంటిలో , అందులో మా కొత్తమ్మ గారింట్లో స్తంభాలు ఉండేవి, నాలుగు స్తంభాలాట , నేల - గట్టు అంటూ ఏవో ఆటలు ఆడుకునే వాళ్ళం . ఇవన్ని కాదు కాని, సాయంత్రం బడి నించి రాగానే, స్కూల్ డ్రెస్ విప్పి పడేసి, మరో గౌను తొడుక్కుని, కాఫీ తాగేసి, అవును కాఫీ ఏ, పాలు అలాంటివి ,మా ఇంటా వంటా లేదు మరి.. పిల్లలందరం ... మా ఇంట్లో అద్దె కుండే పిల్లలం, మా అమ్ముమ్మ మనవరాల్లమ్.. అవును , మా ఇంట్లో ఆడ వారి సంఖ్యే మెజారిటి , అందరం,  ఎర్ర చీర పైకి ఎగ బెట్టి, పదండి రా పిల్లలూ అంటూ మా మంగత్త అమ్ముమ్మ ,మమ్మల్ని అందరిని వెంట వేసుకుని , అలా ,ఆ వీధి చివర గోలి భాస్కర రావు గారి ఇంటి ముందు , సందు లోకి తిరిగి, అలా నడుచు కుంటూ, వసంత బాల విహార్ , ముందు నించి, ఇంకా ముందు కి వెళ్లి ,కుడి వేపుకు తిరిగితే , కలక్టరాఫీసు డౌన్ వస్తుంది, దానికి ముందు ఉప్ప గాలి పెదవులని తాకుతుంది . 

ఇంక ఆ తర్వాత ,నడకే లేదు, అంతా పరుగులే, మా పిల్లల హోరా ? సముద్రం హోరా ? అని పోటి ఏ ఇంక. 
మా అమ్ముమ్మ ఉండండి , అంటూ ఏదో అప్పుడప్పుడు ఏదో మాట కలిపేది కాని, తను కూడా అప్పటికే మా పిల్లలలో ఒక పిల్ల అయిపొయెది. 

నావల్ కోస్టల్ బాటరీ గేట్ దాటి, ఇంకా ముందు కి వెళితే ,అడ్డ దిడ్డం గా పడేసిన పురాతన రాళ్ళు , ఆ రాళ్ళు దాటి, ముందుకు వచ్చేస్తాను అని బెదిరిస్తూ సముద్రమ్.. అవును ,ఇప్పుడు ఉన్న షోకులు ,రెండు రోడ్లు అవి ఏమి లేవు, ఉన్న దల్లా ఒక్కటే రోడ్డు . 

మేము ఆ పెద్ద రాళ్ళని ,అక్కడొక కాలు, ఇక్కడొక కాలు వేసి ,అవలీలగా దిగేసి పరుగున వెళ్లి ,ముందు కాళ్ళని తడుపుకుని , మెల్లగా ఒక పెద్ద కెరటం వచ్చి ,గౌను అంతా తడిపేసింది, ఇప్పుడెలా అంటూ , ఇంకా ఇసకలో కింద కూర్చో వడం .. అదేదో ఆహ్వానం ఇచ్చినట్టు . రా అమ్మా అని . 

మా అమ్ముమ్మ ఇలా రండర్రా అంటూ ,ఇంకొంచం ముందుకి తీసుకు వెళ్ళేది అక్కడ రాళ్లున్నాయి అని ఎవరో ఒకరు అరిచే వారు. ఇక్కడ చేపలున్నాయే అని పిలిచెది. అంతే అందరం , మా ఆట స్థలం అక్కడికి మార్చుసుకునే వాళ్ళం .. చుట్టూ ,నల్లటి రాళ్ళు, ఎన్ని యుగాల సాక్షి గానో, మధ్యలో చిన్న మడుగుల్లాంటి నీరు, అందులో కిరణాల స్పర్శ కి వెలుతురు తాగినట్టు , బుల్లి బుల్లి చేపలు .. వేగం గా అటు ఇటు తిరుగుతూ, స్టార్ లాగే ఉండే స్టార్ ఫిష్ , రంగులు రంగులు గా ,అవి అప్పుడే చలనం నేర్చు కున్నట్టు , స్పీడ్ గా తిరిగేస్తూ ఉంటే ,వాటిని మా గౌను మధ్యలో పట్టుకోవడం మా ఆటల్లో ఒకటి . 
పల్చని ఆల్చిప్పలు, రెండు కలిపి ఉండేవి దొరికితే , ఆ రోజు కి ఆ అమ్మాయికి ఆటల్లో ప్రైజ్ వచ్చినట్టే .. 

సముద్రం నీటి లో నాని, గౌను లనిండా ఇసక పోసుకుని ,చేతిలో విలువైన గుండ్రని , పల్చని , రంగు రంగుల గవ్వల సంపద కూడాబెట్టి , ఒక్కసారి సూర్యుడు అస్తమిస్తే వేగం గా పరుచుకునే సంధ్యా చీకట్లు ముదిరి , రాత్రి గా మారకముందే , ఎవరో అనే వారు ఇంక చాలు, ఆకలి వేస్తుంది అమ్మ తిడుతుంది ,అని.. 

నాకు మా అత్త గుర్తు రాగానే గుండె గుభేలు మనేది,  వేసుకున్న గౌను ఇసక ,ఉప్పు నీరు కలిసి రంగు మారి పోయి ఉంటుంది, ఇప్పుడెలా, గౌను లో మూట కట్టుకున్న అమూల్యమయిన గవ్వలు, ఇంకా లోపల నత్తలు కూడా ఉండేవి ,కొన్నిట్లో ,వాటిని ఎవరూ చూడకుండా ,డాబా మీదకి వెళ్లి ఆర పోసి రావాలి, అవి ఆరేక , ఇసక దులిపి ,గవ్వల అందాలని చూసి మురిసి పొవాలి. వీటి కి మాచింగ్ గా కొన్ని గుండ్రని రాళ్ళు కూడా ఏరేవారం , అవి ఏవో దేశాల నించి వచ్చిన రాజ కుమారుళ్ళా ,మహా సోకు గా ఉండేవి . 

మా అమ్ముమ్మ తో మేం బీచ్ కి వెళ్ళాం అని ,చూసుకున్న పెద్ద వాళ్ళు ,కారాలు మిరియాలు నూరుతూ ,మా అమ్ముమ్మ ని ఏమి అనలేక మా మీద ప్రతాపం చూపేవారు . 

అటు ,ఇటు చూసి, మా అత్త ఏ వంటిట్లోనో ,ఏదో పని లో ఉన్నప్పుడు ,చప్పున ఇంట్లోకి దూరి, ఆ తడి గౌను , నీళ్ళ కొట్టు ( బాత్రూం లు అనేవేమి లేవు ) విప్పి పడేసి, మరో కొత్త గౌను వేసేసుకుని ,ఆ గవ్వలు డాబా మీద ఆరేసి, గప్చిప్ గా ,గది లో కూర్చుని ,క్లాస్ పుస్తకం చేతిలో పట్టుకుని కూర్చుంటే , మా అత్త ఎక్కడినించో వచ్చి ,ఈ మంగత్త కి ఏళ్ళు వచ్చాయి కానీ అంటూ మొదలు పెడితే , నాకు భలే ఆశ్చర్యం గా ,వింత గా ఉండేది, మా అత్త నన్ను చూసి చూడ గానే ,ఎలా కనిపెట్టేసింది, నేను బీచ్ లో ఆడుకుని వచ్చాను అని.. 

అమ్మ ల దగ్గర నించి, అమ్మలా పెంచిన అత్త ల నించి రహస్యాలు ఏమీ దాచలేం .. అని నాకు అప్పుడు తెలియదు. 

పిల్లలు తప్పు చేసాం అనుకోగానే ,ముందు చేసే పని ,చదువుకుంటున్నట్టు పోస్ పెట్టడం కదా.. 
నాకు ఈ విషయం అమ్మ ని అయ్యాకే తెలిసింది . 
నా సంపద గవ్వలు, రాళ్ళు ,  ఎక్కడ, ఎప్పుడు, ఎలా పోయాయో గుర్తు లేదు , కాని , నా బాల్యం ఎప్పుడు పోయిందో చెప్పగలను. 
ఆ సంపద అంతా ఉత్త గుడ్డి గవ్వలే అని నేను తెలుసుకున్నప్పుడు ...ఇప్పుడిప్పుడే మళ్లీ  ఆ గవ్వల సంపద విలువ తెలుస్తోంది ..








కొన్ని సత్యాలు ..

పిచుక లని కాపాడుదామ్.. 
మొబైల్ ఎస్ ఎమ్మెస్ వచ్చింది 
అలాగే కాపాడదాం  అంటూ 
తిరుగు సమాధానం మరో 
ఎస్ఎమ్మెస్ వెళ్ళింది , సెల్ 
ఫోన్ టవర్ విలాసం గా నవ్వింది 
మూర్ఖులు మానవులు అని . 


పులులు అంతరించి పోతున్నాయి 
ఇదిగో తోక అంటే అదిగో పులి అని 
భయం తో వణుకు పుట్టి ,పారి పోయే 
పిరికిపందలు కూడా ఇదే మాట . 
పులులకు పెద్ద ,పెద్ద అడవులు 
సేకరించండి ,అంటూ సంతకాల 
సేకరణ, ఆ అడవి ని నమ్ముకున్న 
ఆటవిక మనుషులా ? పోతే పోతారు .. 
మనిషా ? పులా ? అడివా ?? ఏది 
ముఖ్యం, మనం వర్ధిల్లాలి అంటే ,మరి 
చిన్న ప్రాణులు ,నశిస్తాయి అనే 
ప్రాధమిక ఆటవిక న్యాయం వినలేదూ ?


అమ్మో , ముప్ఫై ఏళ్ళు .... కిందకి వచ్చాయి 
మా వాడికి ,ఇంకా పెళ్లి చేద్దాం అంటే పిల్ల 
ఆడ పిల్ల దొరకటం లేదు . . ఎంత కలి కాలం ?
ఏమయారు ? ఆడ .... ? ఎక్కడికి పోయారు 
అందరూ కట్ట కట్టుకుని, నువ్వే కదా మరి 
మూడో నెల లోనే ,లింగ నిర్ధారణ పరీక్ష చేసి 
తీయించి ,కడిగించేసావు కదా ఆమె గర్భ సంచి ,
మరో మగ వెధవ పుట్టే వరకు నా మొహం చూడకు 
అని ఉరిమి ,కన్నీరు తెప్పించింది నువ్వే కదా ?

అయ్యో, ఎంత పని చేసాను ? ఇప్పుడు 
రాజకీయాల్లో రిసెర్వేశను ఇచ్చేసారు ,
మన ఇంట్లోనే పడి ఉండేదే ,ఈ పదవి 
కల కాలం . . ఆడ పిల్లని కని ఉంటె సరిపోయేదే 
నువ్వు, నేను ఏదో మాట వరసకి అంటే ,నువ్వు 
ఆడ దానివి ,నా మాట వినేయడమే .. 
అందుకే తెలివి లేదు , మీకు చిన్న మెదళ్ళు మీరూ ను 
చ, ఇంతకి మా వాడికి పెళ్లి చేద్దాం అంటే ఒక్క 
ఆడ కూతురు కనిపించదేం ? 

నువ్వు తీసుకున్న గోతిలో నువ్వే పడతావు 
అని ఎవరు చెపుతారో? ఆమె ఎప్పటిలా నోరు 
మూసుకుని, తరవాత మాట ఏం  చెప్తాడో అని 
ఎదురు చూస్తూ, ఎప్పుడు ఆమె నోరు విప్పి 
ఎదురు సమాధానం చెపుతుందో ??
ఆ రోజే మరి , వాడికి ,ఆ అధికారం చేతి కర్ర 
ధరించిన మగ వాడికి , ఓ కర్ర సమాధానం .. 
ఎప్పుడో మరి.. తప్పదు ...ఎప్పుడో , ఒకప్పుడు .. 











18 మార్చి, 2013

మరి కొన్ని జ్ఞాపకాలు ..యుద్దం కబుర్లు

అఫిసియల్ కాలని రెండో వీధిలో వరసగా 16 -6 -16 నించి 20 వరకు మా ఇళ్ళే ఉండేవి . అమ్ముమ్మ ఇల్లు, కొత్తమ్మ గారిల్లు, సంపంగె చెట్టు ఇల్లు లేదా పుట్రేవు వారి ఇల్లు, ఆ పక్క మా తాత గారి ఇల్లు, ఆ పక్క చిన్నక్క - పెద్దక్క వారి ఇల్లు అంటే మా అత్త వాళ్ళ ఇల్లు . 
అందరూ చుట్టాలే, చుట్టు అందరూ అత్తలు, చిన్నాన్నలు, మామ్మలు, తాతలు . పిల్లల గుంపు కూడా ఎక్కువే, ఇళ్ళ లలో అద్దె కి ఉండే వారు కూడా మా చుట్టాలనే అనుకునేవారం ..చాల కాలం వరకు. 
అరవై రెండు లోనే అనుకుంటా చైనా తో మనకి యుద్ధం.. వచ్చింది , అంటే చిని ...భారత్ భాయి భాయి అని మన చాచా నెహ్రు గారు భుజాన చేయి వేసి సుహ్రద్భావం ప్రకటించినా ,వారు మాత్రం , మన భూభాగం ఆక్రమించు కోడానికే  ప్రయత్నించారు అని పెద్ద వాళ్ళు అనుకున్నారు . 

తుప్పు పట్టిన తుపాకీ ల తో, ఎలా యుద్ధం చేయాలో తెలియక ,లొంగి పోయి, మన భూభాగం పళ్ళెం లో పెట్టి అప్పచెప్పారని కూడా పెద్దలు అనుకుంటూ ఉంటే విన్న గుర్తు. 

మా పిల్లలకి మటుకు ఒకటే సరదా, బడి కి సెలవులు, నేను చాల చిన్నదాన్ని , విశాఖ పట్నం ఓడ రేవు పట్టణం కదా అందుకని, ఇక్కడ యుద్ధ జాగ్రత్తలు ఎక్కువే కనిపించేవి . అందులో భాగం గా, రాత్రి 
"బ్లాకు ఔట్ "అనే వారు. మనమే ఇంట్లో లైట్స్ ఆపేసి చీకటి చేసు కోవాలి .  పెందరాళే భోజనాలు చేసి, వంటిల్లు సర్దుకుని పెద్ద వాళ్ళు కూర్చునే వారు. రాత్రి ఎనిమిది కి ఒక సైరన్ వేసే వారు. అప్పుడు అందరూ లైట్స్ ఆపేసి, ఒక వేళ వేసుకున్నా ,చిన్న లైట్, అది బయటకి రాకుండా కిటికీలకి ఒక నల్లగుడ్డ కట్టేయాలి . బయటకి ఒక చిన్న లైట్ కనిపించినా , హొమ్ గార్డ్ వచ్చి ,ఇంటి ముందు ఒక ఈల వేసే వాడు . 

ఇంక కొవ్వొత్తులకి ఎంత డిమాండో , కొట్లు మీద దాడి మా పిల్లలు ,పొద్దున్నే మా పని నాలుగు కొవ్వుత్తులు కొనుక్కుని రావడం .. 

మొదటి సారి , ఈ బ్లాక్ లో అమ్మడం అంటే  ఏమిటో తెలిసింది మాకు, అయితే అప్పుడు ఈ పేర్లు తెలియవు. 

కొవ్వొత్తులు ధర అమాంతం పెంచేసారు. ఇంటికి వచ్చి కూరలు  అమ్మే వారు , ఊరు వదిలి పారి పోగా మిగిలిన కొద్ది మంది, అమాంతం ధరలు పెంచెసారు. రెండు పూటల రెండు కూరలు తినే అలవాటు ఉన్న వారు ఇప్పుడు రోజు కి ఒక్క కూర తో నే సరి పెట్టుకోవడం ..  అంటే ఆడ వారికి పని తగ్గిపోయింది కూరల బదులు,  నిలవ పచ్చళ్ళు, కంది గుండలు .. ఇలాంటివి తినడం , గుర్తుంది  .

చుట్టు పక్కల ఊళ్ళ లలో చుట్టాలు ఉన్న వారు ,విసాపట్నం వదిలి పారి పొయారు. రైల్వే స్టేషన్ కిట కిట లాడుతోంది ,ఏది దొరికితే అది ఎక్కి ,జనాలు పారి పోతున్నారు అని పెద్ద లు చెప్పుకోవడం గుర్తు. 

రాత్రి చీకట్లో , పాటలు పాడు కోవడం, మేమే ..  రేడియో కూడా లేని ఇల్లు అవి. పిల్లలకి సరదాగా  ఉండేది , ఎవరో ఒకరింట్లో కలిసి , కబుర్లు చెప్పుకుంటూ , ఆటలు ఆడుకుంటూ , చీకట్లో భలే బాగుండేది . 

ఒక రోజు కె జి హెచ్ ముందు మేము నడుస్తూ ఉంటే ,అంటే అవుట్ గేట్ ముందు ,అప్పుడు పద్మ విలాస్ అని ఒక హోటల్ ఉండేది, ఆసుపత్రి కి వచ్చిన రోగుల బంధువులు కోసం కాబోలు, వార్ సైరిన్ వినిపించింది , అంటే బాంబులు వేస్తారని హెచ్చరిక అన్న మాట . 

నేను మా అత్తా ఉన్నాం ,రోడ్డు మీద . మనం నడిచే ఫుట్ పాత్ మీద ట్రెంచ్ లు తవ్వి ఉండేవి ,అక్కడక్కడ, వెంటనే ఆ సైరన్ వినగానే , మనం ఆ ట్రెంచ్ లోకి దూరి ,పడుకోవాలి ,అది బోర్లా పడుకోవాలి,  నేను చిన్న పిల్లని కదా, మా అత్త నన్ను ముందు , పడుకో ,పడుకో అని తోసిన గుర్తు. తను కూడా నా మీదే , అది చాలా చిన్న ట్రెంచ్ , ఏదో యుద్ధం ఎప్పుడూ రాదు కదా ,ఏం చెయ్యాలో ,ఎలా చెయ్యాలో మన కి అప్పటికి అలవాటు లేదు మరి . మనలో మాట ,ఇప్పటికి అలవాటు లేదు, అహింస సూత్రం పాటించే దేశం కదా మరి.. మనం ఎవ్వరు మన మీద దాడి చేసినా , శాంతి శాంతి అంటాము , అంతే కదా ... 

ఒక పావు గంట అయ్యాక మరో సైరెన్ వినిపించింది, అది ఇంక మనం లేవచ్చు అని చెప్పడానికి .. నాకు అయితే ఒకటే ఉత్సాహం, అది ఒక దొంగ పోలిసు ఆట లాగ, మా అత్త మటుకు హడిలి పోయి, పద ,పద ,ఇంటికి అని పరుగున ఇంటికి వచ్చి పడ్డాం . 

ఇంతకి ఆ రోజు ఆ సైరెన్ అవి, మన జనాల యుద్ధ తయారీ చూడడానికే ఒక చిన్న టెస్ట్ అట .. అయ్యో ,అంతేనా ? నిజం గా శత్రు విమానాలు వచ్చి ,బాంబులు వేయారా అయితే ? అని నేను చాల నిరాశ పడి పోయాను . 
పిల్లలకి నిజానికి , అబద్ధానికి అంత తేడా తెలియదు, నిజం గా జరిగితే వచ్చే వినాశనం , అసలే తెలియదు. ఆ క్షణం లో కలిగే త్రిల్ , అదే గొప్ప ఉత్సాహం . 

ఇంక ఆ రాత్రి డి బి కె రైల్వేస్ లో పని చేసే మా తాత గారు , తన అనుభవాలు అంటే రెండో ప్రపంచ యుద్ధం ,జరిగినప్పటి మాటలు మాకు  కథలు కథలు గా చెప్పేరు . జర్మని మన దేశం మీద యుద్ధం ప్రకటించింది, ఎందుకంటే మనం బ్రిటిష్ వారికి అంటే అల్లిస్ కి మద్దతు గా నిలిచేం కద. ఇంకా విసాపట్నం ,సముద్ర తీరాన ఉండడం వల్ల ,బాంబింగ్ జరిగే అవకాశాలు ఎక్కువ ఉన్నాయి అని వార్తలు ప్రచారం అవడం తో, ఊరు ఊరంతా తరలి పోయింది, మా తాత గారు ,మరి కొన్ని కుటుంబాలు వారు మాత్రం ,ఏదయితే అది అవుతుంది అని  మొండి గా ఉండిపోయారు ట . 

కొట్లు మూసి పారి పోయారు, అందరి ఇళ్ళ లలోని వంట సామగ్రి ఒక చోట పోగేసి, రేషను గా అందరికి సమానం గా పంచుకుని తిన్నారుట .ఇళ్ళకి తాళాలు వేసుకుని పారిపొయినా పెరడులలోకి  గోడలు ఎక్కి ప్రవేశించి, అరటి గెలలు , వంకాయలు , ఏవుంటే అవి, దర్జాగా ఎత్తుకు వచ్చి , ఎలాగో రోజులు గడిపారు ట .. 
అలా యుద్ధ కథలు వింటూ గడిపాం ఆ రాత్రి. 
జర్మని వారు మా విసాపట్నం మీద వేసారు ట , బాంబులు, ఒక రాత్రి, పేలని ఒక బాంబు షెల్ల్ ,ఇప్పటికి ఒకటి విశాఖ ముసేయం లో పెట్టి ఉంది, ఆ నాటి కబుర్లకి, నిజంగా జరిగిన యుద్ధానికి  సాక్షి గా .. 

అవి రేషను రోజులు, కిరసనాయిలు దొరకడం అంటే ఎంత కష్టమో ? ఫోన్లు, రేడియోలు, కనీసం ఇంట్లో ఫాన్లు కూడా లేని రోజులు అవి. కరెంట్ ఖర్చు కేవలం రాత్రి నలభై వాట్ ల బల్బులు వెలిగించడానికే .. 

యాభై ఏళ్ళ లో చాల సాధించాం ! కరెంట్ ఖర్చు విపరీతం గా పెరిగింది, అప్పటి బ్లాకు అవుట్ బదులు ఇప్పుడు పవర్ కట్స్ చూస్తున్నామ్. బాగు ,బాగు. 

పాకిస్తాన్ తో యుద్ధం మరో కథ.. మరో సారి.. 

























16 మార్చి, 2013

ఒక పూవు వికసించింది...


 

ఒక పూవు వికసించింది .. 
ఒళ్ళంతా మెరుపు రంగు 
మధ్యలో పసుపు రంగు పుప్పొడి 
వికాసమే తన పేరు 
వినయమే లేని హొయలు 
గాలి స్పర్స కి పులకిస్తూ 
కొమ్మ నంటి పెట్టుకున్న 
తన ప్రాణ వాహిని ని 
అతలా కుతలం చేస్తూ 
ఒళ్లంతా మిడిసిపాటు .. 

ఒక్క క్షణం ఆగు తల్లి 
నువ్వింకా ఇప్పుడిప్పుడే 
పుట్టిన పుష్పానివి 
నీ మకరందం నీలో దాచుకో 
కొద్దిగా నైనా నీ వయ్యారం 
తగ్గించుకో ,అని తల్లి మొక్క 
ప్రతి క్షణం మందలిస్తునే ఉంది 

యవ్వన భారం, 
గర్వం ఎక్కడా తల కి ఎక్కనివ్వవు 
తల్లి చెప్పే పాత నీతులు . 
అమ్మా ,పుట్టినందుకు 
నీకు ఇలా పూవై పుట్టినందుకు 
నాకెంత గర్వమో ? 
అయినా పూవు ఉనికి కి అర్ధం 
తుమ్మెదని ఆకర్షించడమే కదా 

అంతే కదా ,నా అందానికి 
ఆకర్షింపబడని తుమ్మెద ఉందా ?
నా రంగు, మేని చమకు 
నా మత్తెక్కించే పరిమళం 
ఎక్కడెక్కడి తుమ్మెదలు 
ఘంకారం చేస్తూ నా వెనక పడవలసిందే .. 

తల్లి మొక్క నిట్టూర్చింది 
ఎన్ని చెప్పినా ,ఈ పూబాలలకి 
తల కెక్కే వయసా ఇది. 
కానున్నది కాక మానదు .. 
అంతా సృష్టి లీల .. 
నా పని , కొమ్మ కొమ్మ కు 
పూలని ఉత్పత్తి చేయడమే 
నా కొమ్మ లు పూలతో నిండి 
గాలి కి తలలూపుతూ . 
ఆహా ఎంత హాయి కదా .. 

ఈ పుడమి ని అందం గా 
తీర్చి దిద్దే బాధ్యత నాకు అప్పచెప్పిన 
నా పని. ఈ చిన్న ప్రదేశం లో 
నేను పెరిగి,మారాకులు వేసి 
భూమాత ఒడి లో వేళ్లుని 
ఇన్నాళ్ళకి ఒక పూబంతి ని కూడా 
కన్నాను నా కొమ్మ మీద 
నా జవసత్వాలు అప్పజెప్పి.. 

ఈ పూబాల ఎంత సొగసు గా ఉందొ ?
నా దృష్టే తగిలేలా ? అప్పటికి 
తన అమాయకత్వం ని కప్పి 
పుచ్చడానికి నేను నా ఆకుల మాటున 
కప్పెస్తున్నాను , ఈ పూ బాల ఎంత 
అమాయిక ? ఆకులని 
తోసుకుని , విరగబడి 
పుష్పించాను చూడండి అంటూ 
అందరి దృష్టి ఆకర్షిస్తుంది . 

చిట్టి పిల్లా, పూల బాలికా 
ఇటు రా,నిన్ను దాచని అంటూ 
నేను రోజూ కలవరం .. 
నిన్న వచ్చిన ఆ తోట మాలి కంటి 
నుండి , అమ్మా పువ్వు పూసిందే 
అంటూ వచ్చిన ఆ మానవ బాలిక 
నించి ఎంత కష్ట పడి దాచాను ?

కాసింత మొగ్గ లాగ ముకుళించుకో 
నువ్వు ఇంకా వికసించడానికి 
సమయం ఆసన్నం అవలేదు అంటే 
ఏమిటో ఈ పూబాల తొందర? 
ఎక్కడో తుమ్మెద ఘంకారం ,
ఆకర్షణ రొద చెవిన పడింది .. అమ్మో 
ఈ పూల బాల ని ఎలా ? ఎలా ?
ఈ పూట కి నా తల్లి రెక్కల కింద 
దాచి పెట్టడం? అయ్యో ఆ ఆకులు 
పండి, ఎర్రగా ,ఈ పూబంతి కి 
మరింత ఆకర్షణ అయి కూర్చున్నాయి 

ఇంతేనా ? నా అమ్మతనం , నా ప్రేమ 
ఈ యవ్వన ఆకర్షణ ఆపద
నించి రక్షించ లేవా ? సృష్టి ధర్మమే 
గొప్పదా? ప్రభూ ... నాకు నీ సందేశం ఇదేనా ??

తుమ్మెద ఘీంకారం 
ప్రభంజనం లా మదమెక్కిన ఏనుగు 
పద ఘట్టం లా దగ్గరవుతూ 
అమ్మ మనసు రెప రెప 
ఆ రోజు పూబాల మరింత ఎర్రగా , 
పూల లో పూలకే ముద్దు వచ్చేలా 
ఎంత అందం గా ఉందో ?

పసిడి కిరణాలని తన లోకి 
లాక్కుని , చెక్కిళ్ళు నునుపు గా 
చెక్కుకుంది, పక్క పూ బాల ల నిండి 
పుప్పొడి అరువు తీసి అద్దుకుంది , 
గాలి లోచెమ్మతనానికి ,తన 
పరిమళం సుతిమెత్తగా అద్దింది 
తుమ్మెద మరి ఏ పూల కొమ్మ 
వద్ద ఆగకుండా ,తిన్నగా తన 
వద్దకే వచ్చేలా తనువంతా మన్మధ 
బాణం చేసింది .. 

అమ్మ ,కొమ్మ ని చూసి 
నిట్టూర్చింది ,ఇంకా నేను చిన్న మొగ్గ ని 
కానమ్మ ,పూర్తిగా వికసించిన పుష్పాన్ని 
నా జన్మ ధన్యమయే క్షణం ఆసన్నమయింది 
ఇంక నన్ను ఏ శక్తి ఆపలేదు ..ఈ రోజు 
నన్ను సమర్పించుకునే రోజు .. నన్ను 
ఆశీర్వదించు అంటూ 
ఒక్క క్షణం రెప రెప లాడింది .. 

ఇంత లోనే ,వచ్చింది తుమ్మెద 
తన లో తీయని బాధకి సమయం 
ఆసన్నమయింది .. 
అని ఎవరో గుస గుస గా రహస్యం 
చెప్పేరు. పూబాల తన రెక్కలతో 
తనని కప్పుకుందాం అని ఒక్క క్షణం
తలబోసింది, ఆ తడబాటు సమయం 
చాలు ,గండు తుమ్మెద తనలోని 
తీయదనాన్ని లాక్కున్నట్టు 
ఒక తీయని బాధ ని అనుభవించింది .. 
అంతా కలిపి ఒక్క క్షణం ,ఒక లిప్త 
ఇంతేనా ? దీని కోసమేనా ? ఇంత 
ఎదురు చూపు, గగుర్పాటు . 

పూబాల డస్సి పోయింది, 
ఎన్నడూ లేనట్టు ,ఎండ తీక్షణం 
అనిపించింది, వాడి పోయానా ?
అని బెరుకు చొరబడింది .. 
అయ్యో ,అమ్మ కొమ్మ మాట 
విని ,మరో రెండు రోజులు 
ఆకుల చాటున గుట్టుగా 
ఉండ వలసినది అంటూ కొంత 
విలపించింది .. 

ఎదురుచూసినంత సేపు లేదు 
ఆ యవ్వన అనుభవం .. 
ఒకరు చెబితే వినే వయసా నాది 
నా యవ్వన ప్రభ కి అప్పుడే 
అంతం అయిపోయిన , కోల్పోయిన 
సుతారమయిన భీతి తో మేని 
వాడి పోయింది, రెక్కలు ముకిళించాయి 
ఎదురు చూపుల అలసట తీరింది 
అనుభవాల అలసట మొదలయింది .. 

అమ్మ వేపు దీనం గా చూసింది 
నన్ను నీలో దాచేసుకో అమ్మా 
అంటూ , ముకుళిత హస్తాలతో 
ప్రార్ధించింది .. 

చెట్టు కొమ్మ ఏమి చేయలేని 
నిస్సహాయత తో , వల వల 
గాలి తో ఊగింది, మరో పూబాల 
అమ్మ కొమ్మ కి దూరం అయేనా ?
ఏమో ? లేదా , పరాగ క్షణాల 
ఫలితం ,ఒక పండై పండేనా ?? 

తరం ,తరం నిరంతరం 
ఈ సృష్టి ఇలా అనంతం గా 
సాగిపోని , నాలుగు రోజులు 
విరగబాటు, కొన్ని క్షణాల హాయి 
వెనువెంట .. లయమో ? 
జననమో ? ఇదేనా ?? ఇంతేనా ??

మరో కొమ్మకి మరో పువ్వు పూసింది .. 




చలం ఓ పువ్వు పూసింది ..కి అనుసరణా ? అని అనుమానం వస్తే ,ఏమో నే మో అంత లేదేమో ?? అనే నా సమాధానమ్.