అనుకోని సెలవు.. లు.

మొన్న అనుకోకుండా ఒక రోజు సెలవు దొరికింది మాకు, ఈ దేశం కొత్త సంవత్సరం.. పండుగ ట. హిజ్ర అంటారు. ఆరోజు ఎంత సంతోషమో? అనుకోకుండా ఇలాగ సెలవు వస్తే.. అంతే  పాత జ్ఞాపకాలు అన్నీ గుర్తు వచ్చాయి.
మేం ఎం ఎస్ సీ,చదువు కున్నప్పటి మాట ఆంధ్ర  యూనివెర్సిటీ లో, అంటే ఒక ముప్ఫై ఏళ్ల క్రితం మాట. ఏలూరు నుండి  వచ్చిన వాళ్ళం అందరు ఒక పెద్ద గ్రూపు గా తిరిగే వాళ్ళం. వేరే వేరే డిపార్టుమెంటు లు అయినా సరే, హాస్టల్ లో అందరం ఒకే జట్టు. ఇలాగ క్లాస్సులు మొదలు అయాయో లేదో, యూనివెర్సిటీ లో గొడవలు మొదలు అయాయి.
ఆ రోజుల్లో కూడా గొడవలా ? అనే వారికి నాకు ఒక విజ్ఞాపన గుర్తు వస్తోంది, కోడలు అడుగుతోంది, అత్తగారిని, మీది ప్రేమ వివాహమా? అని ఆశ్చర్యం గా.. ప్రేమ ఏదో ఒక తరం వారి సొత్తు అయినట్టు, మనకి ఎప్పుడో లైలా మజ్ను, ఇంక మాట్లాడితే రుక్మిణి కల్యాణం కూడా ఉంది, మన పురాణాల్లో, ప్రేమించు కోవడం అది పెద్దలు ఒప్పుకోవడం అనేది అనాదిగా ఉంది. మనకి..సరే ఇది పిట్ట కథ అసలు కథలో.
తరగతులు బంద్.. బాగానే ఉంది, హాస్టల్ లో టైం కి టిఫిన్ లాగించేసి, బీచ్ రోడ్ మీద పడే వాళ్ళం. ఆర్కే బీచ్ పార్క్, క్వాలిటీ ఐస్ క్రీమ్ అమ్మే వారు కాబట్టి, క్వాలిటీ బీచ్ పార్క్ అని   కూడా అనేవారు, అక్కడ కూర్చుని, సముద్రం వేపు చూస్తూ ,విరిగి పడే అలలు, అలుపు లేకుండా గంటలు, గంటలు చూసే వాళ్ళం. అలలు కే అలపు వచ్చేది, ఏమిటి ఈ అమ్మాయిలు ఎంత సేపు ఇక్కడ కూర్చుంటారు, వీరికి ఇంకేమి పని లేదా అని. మాకు ఇంకేమి పని లేదు కదా..అలలు కి పోటి కూడా పెట్టే వాళ్ళం. ఏ అల అయితే మధ్యలో విరిగి పోకుండా ఎంత పొడుగ్గా వస్తుందో? లేదా ఎంత ఎత్తుకి   ఎగిరి విరిగి పడుతుందో?  అబ్బే ఇదేం పోటీ అనే గుంటూర్ వాళ్ళు కూడా కాసేపు అక్కడ కూర్చునే సరికి  ఇదిగో ఎంత పెద్ద కెరటమో? ఎక్కడ విరిగి పోలేదు, ఇదే అన్నిటికన్నా పెద్దది..అని అరుచు కుంటూ, సముద్రుడి కి మా నవ్వులు, కేరింతలు ప్రైజ్ లు గా ఇచ్చి, ఆకలి తో మాడిపోతుంటే, మళ్లీ మా హాస్టల్ వేపు నడిచే వాళ్ళం. హాస్టల్ మెట్లు దిగితే బీచ్ రోడ్. ఇంత అందమైన హాస్టల్ ఇంక ఎక్కడ ఉండదు. మన ఇంట్లో వాళ్ల  అందిరిని వదిలి వచ్చాం   అని  దిగులు    మరిపించ డానికి సముద్ర ఘోష మనసుకి ఊరటగా తోడూ గా ఉండేది. 
ఇంకా ఆ గొడవలు పెద్దవి అయి, హాస్టల్ మూసేశారు. ఇంటికి వెళ్ళి పొమ్మన్నారు. మాకు ఏమి పెద్ద సంతోషం వేయ లేదు, అప్పటికే, విశాఖ బీచ్ ని వదిలి, అంటే మా స్వేచ్చ ,స్వాతంత్రం, వదిలి, ఇంటికి, అదీ ఏలూరు లాంటి చిన్న కాలువలు ఉన్న ఊరు కి వెళ్ళా లంటే..అమ్మో ఎంత బాధో, అందులో స్నేహితురాళ్ళ సాంగత్యం వదిలి వెళ్ళడం.. 
ఏదో ఒక సంచి లో, నాలుగు చీరలు పడేసుకుని, పోలో మని స్టేషను కి వెళ్ళి, గోదావరి రైలు ఎక్కి కూర్చున్నాం. పద్నాలుగు రూపాయిల నలభై పైసలు టికెట్ ఖరీదు. ఏలూరుకి టికెట్ ఖరీదు, సరిగ్గా రెండు పదులు ఇరవై ఉన్నాయి పర్సు లో, తుని లో పకోడీ  లు, రాజ మండ్రి లో ఒక  కాఫీ తిని, తాగి, ఏలూరు స్తేషున్ నుంచి రిక్షా నాలుగో ,ఐదో రూపాయలకి బేరం ఆడి, ఇంటికి   వచ్చి, అమ్మా రిక్షా వాడికి డబ్బులు ఇవ్వు అమ్మా అంటే, నోరు తెరిచారు అందరు,  మొన్నే కదా వెళ్లావు, ఎం ఎస్ సీ అంటూ, తిరిగు టపా లో వచ్చేసావు ఏమిటి? అని.
అను కోకుండా వచ్చిన సెలవుల కథ ఇది. అలాగ మా మొదటి సంవత్సరం అంతా సెలవలే.. ఇంకొకసారి, మాకు మరునాడు సెమెస్టర్ ఎండ్ పరీక్ష. రోజూ కలుసుకుని కబుర్లు చెప్పుకునే ,నేను మా స్నేహితురాలు, నేను, రాత్రి రెండు వరకు, ఏవేవో కబుర్లు చెప్పుకుంటూ, రేపు పరీక్ష ఎలాగైనా ఆగి పోవాలి, ఏదైనా సెలవు రావాలి, అని మిగిలిన రాత్రి అంతా ప్రార్ధించు కుంటూ, గట్టిగా మర్నాడు సెలవు వస్తుంది అని ఎందుకో నమ్మాం, కొంత మంది మా లాంటి క్లాస్స్ మేట్స్(మగ ) కూడా అధికారులని కల్సి ,సెలవుల మర్నాడే పరీక్ష పెట్టడం అమానుషం అని, పరీక్ష ఎలాగైనా ఆపేయాలని, చాలా ప్రయత్నించారు పాపం. కాని, ఎందుకో, అప్పుడు అధికారులు ఒప్పుకోలేదు, మామూలుగా నలుగురు కలిసి  అర్ధ రాత్రి, రిజిస్త్రార్   ఇంటికి వెళ్ళి తలుపులు కొట్టి, పరీక్షలు రాయం మేం రేపు అంటే ఒప్పుకునే వారు. చాల మంచి వాళ్ళే.. స్టూడెంట్స్ తో గొడవలు ఎందుకు అనుకునే వారు.  కాని ఆ రోజు ఒప్పుకోలేదు.
అలాగ రాని సెలవు వల్ల మేం  సప్ప్లేమేంట్ రాయాల్సి వచ్చింది. 
ఇంకా స్కూల్ లో కూడా ఇలాగే స్కూల్ కి సెలవు ఇస్తే.. ఎవరో పోయారానో, ఏదో కారణం ఉండేది, ఇంక ఆ రోజు పొందే ఆనందం   అంతా ఇంతా కాదు. కాలం మనకి ఒక రోజు బహుమతి గా ఇచ్చిందేమో మన మీద ప్రేమతో అని పించేది.ఎంత చిక్కని ఆనందమో అది.
రోజూ బీచ్ రోడ్ పక్కనే కార్లో పరుగులు పెడతాను ఇప్పుడు. పక్కనే సముద్రం.. ఆశగా చూస్తూ ఉంటుంది, నేను గుర్తు ఉన్నానా ? అని ?మీ కబుర్లు, రహస్యాలు నాకు తెలుసులే అంటుంది. మొహం తిప్పుకుని, ఏవో సంపాదించాలి, ఏవో ఇల్లు కట్టుకోవాలి, నగలు కొనుక్కోవాలి, అంటూ, ఏమిటో? ఎక్కడికో ఈ పరుగులు? 
అలాగే  ఏ సీ చైర్ కార్ లో కూర్చుని, పర్సు లో వంద రూపాయిల నోట్లు, తునో, రాజ మండ్రో  , తెలీదు, ఆ రంగు అద్దాల కిటికీ ల నుంచి, ఇంట్లో నుంచి తెచ్చు కున్నా చపాతి, కూర, ఫ్లాస్క్ లో కాఫీ ,బయటవి కొని  తినాలంటే భయం,  ఏలూరు ఊరు కూడా రైలు లోంచే చూడడం, ఏ హైదరాబాద్ కో ప్రయాణం, అక్కడి నుంచి ఇంకా ఎత్తున విమానాల్లో ప్రయాణం దూర దేశాలకి, ఎంత సుఖమయం ప్రయాణం ఇప్పుడు, కాని సంతోషం కలిగించని ప్రయాణాలు ఇప్పుడు.
ఇంఫ్లేషన్   అంటారు, అంటే, ఇప్పుడు మనం చాలా డబ్బులు పెట్టినా దాని విలువ తగ్గి పోతుంది అని. మునుపు మనం ఇంకా ఎక్కువ కొన గలిగే వాళ్ళం ఇదే విలువ కి అని ఒక అర్ధం, అలాగ జీవితం లో కూడా ఇంఫ్లేషన్  వచ్చింది. మన చిన్నప్పుడు, హాయిగా అనుభవించే ఎన్నో క్షణాలు ఇప్పుడు అనుభ వించ లేక పోతున్నాం. ఇప్పుడు దేనికి లోటు లేదు, కాని, ఏదో  కనిపించని లోటు. ఇది అని చెప్పలేం. ఎవరికి వారికే  తెలుసు..
ఒక్క  అనుకోని సెలవు రోజు వచ్చి తీరుబడి గా కూర్చుంటే, తెలుస్తుంది. ఉరుకులు ,పరుగులు, జీవితం లో, ఒక ఆదివారం కూడా ఒక పని రోజు లాగే గడిచి పోతుంది, ఆ రోజు కి సరిపడా పనులు కనిపిస్తూ ఉంటాయి.
అలాగ కాదు, ఒక్క రోజు, సెలవు రాదు, కాని మనమే సెలవు తీసుకుని, అను కోకుండా ఒక రోజు, సెలవు పెట్టి, హాయిగా , ఒంటరి గానో, జంట గానో, కార్లు అవి పక్క పెట్టి, ఓ బస్సు ఎక్కి,  ఒక చివర నుంచి మరో చివర వరకు, ఊరు అంతా చూస్తూ, మనసుకి బాగా నచ్చిన పని చేస్తూ, ఆకలి, దప్పులు మర్చి పోయేలా, హాయిగా ఊరు అంతా మందే అనుకుని తిరగడం ..అబ్బ ఎంత బాగుంటుంది. పుల్ల ఐస్ క్రీమ్ తిన్నట్టు.  మామిడికాయ ముక్కల మీద ఉప్పు అద్ది తిన్నట్టు, నిప్పుల మీద కాల్చిన మొక్క జొన్నలు తిన్నట్టు, సముద్రం ఒడ్డున  ఇసక తో పిచుక గూళ్ళు కట్టినట్టు, నది లో నీళు దోసేళ్ళు తో తాగినట్టు.. చాలా, చాల బాగుంటుంది.
మాకు అనుకోకుండా సెలవు వచ్చింది.. మేం ఏం చేసాం ఆ రోజు.. అదే మరి.. చెప్పని ,రాయని  పోస్ట్.