నా అస్తిత్వం, నా ఉనికి..

నా అస్తిత్వం.. మీద నాకు అనుమానం, బెంగ, దిగులు కలిగాయి. ఒక నేర్పరి అయిన చోరుడి  వల్ల. నా హ్యాండ్ బాగ్ లో, నా క్రెడిట్ కార్డ్స్, డ్రైవింగ్ లైసెన్సు, ఒక పాన్ కార్డు, ఒక క్లబ్ సభ్యత్వ  కార్డు..అన్నీ పోయాయి. ఆ దొంగ ని తలుచుకుని జాలి కూడా పడ్డాను, ఒక్క రూపాయి కూడా  లేని  ఆ పర్సు అతని  ఆకలి తీర్చదు కదా! అని. నా కార్డులు పోయిన వెంటనే ,నాలో కలిగిన భావాలు.. అనేకం. నేను ఇప్పుడు ఎవరిని? బ్యాంకు లో డబ్బు ఉన్నా, చేతిలో ఒక్క రూపాయి కూడా లేని, బీద రాలిని.నేను ఫలానా వసంత ను అని చెప్పడాని కి రుజువులు అడిగితే ,నా దగ్గర ఏమి లేవు. నా ఆకారం, నా వేష భాషలు, తెలిసిన ఫ్రెండ్స్, సరే, చెల్లెళ్ళు, సంబంధీకులు సరే, ఆ హైదరాబాదు నగరం లో , మీరు ఎవరని అడిగితే, నేను చెపితే నమ్మే వాళ్ళు ఉన్నారా? నేను ఫలానా అని. నేను అపుడప్పుడు టీవీ లలో కనిపించను, ప్రింట్ లో నా పేరు లేదు, ఒక నటి ని కాదు, ఒక రచయిత్రి ని కాను, ఒక డాక్టర్ ను కాను, ఎక్తర్  ను కూడా కాను. ఒక ఆఫీసు లో నా రికార్డు లేదు, జీతం తీసు కున్న స్లిప్ లేదు, ఆ ఊరిలో నా అడ్రెస్స్ ప్రూఫ్ లేదు, ఆఖరికి ట్రైన్ టికెట్ లో కూడా, నా పేరు నాదేనని ,ఒక రుజువు చూపించాలిట, జేబు లోంచి డబ్బులు తీసి ,వస్తువులు కొనే రోజులు కావివి. అన్నిటికి ఒక మాయ మంత్రం చేసే ఒక బ్యాంకు కార్డు ఉండాలి.. ఇప్పుడు. అదే నాది పోయింది. కార్డు పోయింది అని ఫోన్ చేస్తే, నువ్వు నువ్వేనా అని అరగంట ఫోన్ లో అనుమానం గా మాట్లాడి,  అనేక భేతాళ ప్రశ్నలు కు , విక్రమార్కు రాలి గా జవాబు ఇస్తే, తల వెయ్యి ముక్కలు అవలేదు గాని,  తల నొప్పి, depression , అనుమానం, అవమానం, బెంగ, దిగులు అదే వరసలో కలిగాయి.
ఆ తరువాత, ఎక్షిభిశున్ లో అందరు, ఏవేవో బేరం ఆడుతోంటే, నేను నిర్లిప్తం గా ఆకాశం లోకి, చుట్టూ, మనుషలను చూస్తూ న్నప్పుడు , ఎవరో, దూరం గా ఆనందిస్తూ న్నట్టు అనిపించింది.కార్డు లు ఉంటె, ఎంత ఖర్చు యేదో, ఇప్పుడు ఎంత సేవ్ అయిందో అని ఒక దూర నేస్తం, అసలు ఆ కార్డులు ఇప్పించిన ఒక  మహా మనిషి, నిశ్చింత గా, చేతులు గుండెలు మీద వేసుకుని పడుకున్న ఒక దృశ్యం కనిపించింది.
అప్పుడే, అసలు నేను ఎవరు? నాకు ఎవరో యీ కార్డులు ఇవ్వడం, అవి పోవడం, ఇదంతా ఏమిటి.. అని ఒక దీర్ఘ నిట్టుర్పులతో ,అంతర్ మధనం ప్రారంభం అయింది.ఎవరో, నా కోసం వారి పర్సు లోంచి డబ్బులు తీసి ఇస్తే కాని, నాకు గడవదా?  నాకు అంటూ ఏమి ఆదాయం నాకు లేదు కాని, అదేమిటో ఖర్చు మాత్రం బాగా ఉంటుంది. అందమై నవి, అందు బాటు లో లేనివే , నాకు నచ్చుతాయి. పుస్తకాలు, కొని చదవడం, ఇంకా అందరికి, ఏదో గిఫ్త్స్ ఇవ్వడం, పిల్లలకి, ఐస్కరీం లు కొనడం, లాంటి క్షణ భంగు రమైన ఆనందాలు అన్నీ నాకు నచ్చు తాయి.
కాని, నేను ఫలానా అని ఒక కార్డు ఏదో చూపించాలి ట. నేను ఎవరో నాకు తెలుసు. కాని అందరికి తెలియదు కదా? ఇప్పుడు ఏది దారి? అని ఆ హైదరాబు లో దిక్కు తోచ లేదు. అప్పుడే నేను ఎవరిని? అని ఒక అస్తిత్వ వాద దిగులు ఒక చలి దుప్పటి లాగా కప్పేసింది. ఆ చలి లో, ఒక వెచ్చని చెల్లి నాకు అండ గా నిలిచింది అనుకోండి.
ఇలా, అండ ,కొండ, లేకుండా, నేను లేనా?? అని మళ్లీ, కొసాన వచ్చే చివరి మార్గశిర చలి లాగ, మళ్లీ దిగులు..యీ హైదరాబాదు అంత బాగుంది, కాని యీ చలి..అనుకుంటూ.. రైలు ఎక్కాను.
నా రెసేర్వషున్ టికెట్ ప్రింట్ చూసి, టికెట్ కలెక్టర్, మర్యాదగా, టిక్కు పెడితే, అమ్మయ్యా .. నా అస్తిత్వం మీద నాకు నమ్మకం కుదిరి, ఒక వెచ్చని వెలుగు ,మొహం లో ప్రకాశించింది.నీ కార్డు చూపించు అనలేదు. నేను నేనే అని త్రికరణ శుద్ధి గా నమ్మాడు. నాకు, నేను నేనే అని ఒక ధైర్యం ప్రవేశించింది.
ఇంటికి చేరాం. టేబుల్ మీద, కొత్త కార్డులు ప్రత్యక్షం.పక్కనే, కొత్త  సీమర్  మాల్ ప్రారంభోత్సవం కార్డు కూడా. శుభం.. నేను మళ్లీ నేనే .. నా అస్తిత్వం, నా ఉనికి.. ఇదే.. అని నమ్మకం.. మళ్లీ కలుసు కుందాం..కొత్త సంవత్సర శుభాకాంక్షలు.