మన ఇల్లే స్వర్గం.

దూర ,దూర ప్రయాణాలు చేసి, కొండల ఒడ్డున, సముద్రం తీరాన గల, మా ఊరు చేరగానే, మనసు, మల్లెలు తాకినంత మత్తుగా  ఎందుకు అవుతుందో? ఇంకా ఆ రోడ్డు మలుపు తిరిగి, ఆ అప్పు మీద నుంచి లోతుకి కనిపించే ఆ నీలి కాన్వాస్ , గంభిరంగా, ఇంట్లో పెద్దవాళ్ళ లాగా పల రిస్తుంది, బాగున్నావా అంటూ..రోడ్ద్ అంత కొత్త గా అనిపిస్తుంది ఒకసారి, తెలిసిన దే కదా, అని ఇంకో సారి, యీ వీధి మలుపులో బడ్డి కొట్టు అలాగే ఉంది, ఆకూ కూరలు వాళ్ళు అలాగే అరుస్తున్నారు, పని వాళ్ళు అలాగే ఒక ఇంటి నుండి ఒక ఇంటికి పరుగులు పెడుతున్నారు,వాచ్ మాన్, పలకరింపులు,
తలుపులు తెరచి ఇంట్లో అడుగు పెడితే,చందనం కలిపినా సువాసన తో, ఇల్లు పలకరించింది.. జ్ఞాపకాల చందనం అనుకుంటాను..ఇల్లు అలాగే ఉంది.. అది ఏమి మారుతుంది.. నిశ్సబ్దంగా అన్నిటినీ పరిశీలించే గోడల సమూహం కదా.. అనుకున్నాను, నేనే పలకరించాను, నేనే .. వచ్చింది నేనే అని చెప్పాలి కదా. ఇంతలో కరెంటు పోయింది, దోమలు కుట్టి మరి పలకరించాయి.. పాతరక్తం వాసన కి ఆనందిస్తూ..ఇరవై నాలుగు గంటలు ఏసీ , తెల్లని స్వచ్చ  మైన గోడలు, బాదర బంది   లేని ఇల్లు, బిల్లులు తో మనకు సంబంధ మే లేదు.. అయినా. ఎందుకు ఇక్కడికి పరుగులు పెట్టి రావాలని అనిపిస్తుంది. కరెంటు  పోతుంది, బిల్లులు కట్టాలి, పెట్రోల్ డబ్బులు పెట్టి పోయించాలి,రోడ్డు సరే సరి. ట్రాఫ్ఫిక్ రూల్స్ పుస్తకాల్లో ఉంటాయి. మండే ఎండలు, కారే చమటలు, ఒకటే ఉక్కపోత, రాష్ట్ర బంద్ లు , రైళ్ళు లేట్, ఫ్లిఘ్త్స్ లేట్, సమయం అంటే లేఖే లేదు, యీ దేశం, యీ రాష్ట్రం, యీ ఊరు ఇంకా మారవు అని తిట్టుకుంటాను, అయిన, యీ ఊరే నా ఇల్లు అని పిస్తుంది.
ఈ గాలి,  ఈ పలక రింపులు , ఈ మట్టి, ఈవాసన, ఈ కొండలు, ఈ నిశ్చింత,ఈ సముద్రం, ఈ నీలం, ఈ మనుషులు, ఈ ప్రేమలు, ఈ స్నేహాలు, ఈ బంధాలు, ఈఊరు.. నా ఊరు..
ఇంట్లో కరెంటు లేదు, నా మొహం మటుకు వెలిగి పోతోంది.
మన ఇల్లే స్వర్గం.. అని పాట ఏదిఐన  ఉందా పాడుకుందాం...