నీ పుట్టుకే నీ భవిష్యత్తు నంతా నిర్ణయిస్తుంది, అందులో మన గొప్పతనం, ఏది లేదు అనే చెప్పవచ్చు.నువ్వు ఒక మధ్య తరగతి , మామూలు కుటుంబంలో పుట్టినా నీకు తిండి కి లోటు ఉండదు, మూడో ఏడు రాగానే బడి లో వేస్తారు, నీ అంతట నువ్వు పని గట్టుకుని చదువు మానేస్తే తప్ప, నువ్వు చదవగలిగినంత నీ తండ్రి, నిన్ను అప్పు చేసి అయినా చదివిస్తాడు . అర్ధ రాత్రి ఇంటికి వచ్చినా నీకు కంచం లో అన్నం ఉంటుంది. నీ తాత గారు, సైకిల్ తొక్కి పని లోకి వెళితే, నీ తండ్రి స్కూటర్ మీద వెళతాడు , నువ్వు ఒక చిన్న మారుతీ కార్ కొనుక్కుంటావు..ఇవి అన్ని చెప్పడానికి జ్యోతిష్యం రానక్కర లేదు.
నువ్వు పుట్టిన కుటుంబం నీ చరిత్ర చెబుతుంది.
ఇంకొకడు, ఒక చెప్పులు కుట్టే ఒక చర్మకారుడి ఇంట్లోనో, లేక ఒక చేపలు పట్టే ఒక జాలరి ఇంట్లోనో పుట్టాడు, లేదా అడవి లో నివసించే ఒక గిరిజనుడి ఇంట్లో పుట్టాడు, వాడి జాతకం చెప్పడం అంత తేలిక కాదు.
ప్రతి రోజు ఒక గండమే . బతికి మూడు ఏళ్ళు రావడమే వాడి అదృష్టం. మూడు ఏళ్ళు వచ్చాక ఏమి చేస్తారు.. బడి లో మటుకు పడేయరు, మన పిల్లాడి కి లాగా, వీడికి ఇంకా మూడు పూటలా అన్నం ఎలా పెట్టాలి అని ఆలోచనలో పడతారు ఈ లోపల వాడు , అరుగు ల మీద, రోడ్ మీద, చెత్త కుప్పల మీద, అడవి లోనో, సముద్రం అలల మీదో ,ఆడుకుంటూ, పెద్ద పిల్లలని చూస్తూ పెరుగు తాడు, బడి లో పడేయడమా?? పని లోకి పంపడమా ? అని ఆలోచన లో పడతారు, ఎక్కడో ఏదో విని, చూసి, వాడికి చదువు అనే పని నచ్చితే , బడికి వెళ్ళతాడు , లేక పోతే, బడి అంటే శిక్ష అనుకుని ఎగ్గొడతారు, బడి కి వెళ్ళిన, ప్రభుత్వ పాఠశాల లో, మాస్టర్లు ఉండరు, ఆడింది ఆట, పాడింది పాట గా పెరుగుతారు. పదో తరగతి ఒక పెద్ద గండం.
అది గట్టెక్కడం ఒక పెద్ద ఘనకార్యం. మళ్లీ, మామూలు గానే, పని లో పడేద్దాం అంటాడు తండ్రి. ఇంకా ఎవరు చదివిస్తారు? గంజి పోయడమే కష్టం అంటాడు. అతనికి చదువు అంటే ఇంకా ఇష్ఠం మిగిలితే, ప్రభుత్వ హాస్టల్ లో ఉండి చదువుతాను అంటాడు, పిల్లవాడు గట్టిగ కోరుకోవాలి, సీట్ దొరకాలి, ఊరి కి మరీ దూరం గా ఉండకూడదు, ఇన్ని బాలారిష్టాలు దాటితే, మళ్లీ చదువు మొదలు అవుతుంది.
పుస్తకాలు ఉండవు, స్నానం కి నీళ్ళు ఉంటే మహా భాగ్యం,రెండు పూటలా తిండి పెడితే, ఇంకో భాగ్యం, ప్రభుత్వ అతిథులు కదా, ఎవరికీ చెందరు. మన ఇళ్ళల్లో, పిల్లలు అన్నం వదిలేస్తారు.అమ్మ లు కుక్కి, కుక్కి పెడతారు.
ఆ హాస్టల్స్ లో వాళ్ళకి ఆ అన్నమే పరవాన్నం.చీమలు పట్టిన, పురుగులు పట్టిన అన్నం, దోమలు పట్టి పీడించే రాత్రులు, అలుసు గా పీడించే పెద్ద ఇళ్ళ పిల్లలు, మీకు అన్నీ ఫ్రీ కదా అని ఏడిపించే పిల్లలు, మీకు మార్కులు రాక పోయిన ఫరవా లేదు, సీటులు గారంటీ అనే మాస్టారులు, వోటులు కోసమే పనికి వచ్చే ఈ పథకాలు లో మాకు వచ్చే ఏ ఉపయోగం గురించి మీరు అంత మమ్మల్ని కట్టకట్టుకుని ఏడిపిస్తున్నారు, అని ఆ పిల్లవాడు, రాత్రి నిద్దరలో ఏడుస్తాడు, ఈ సమస్యల మధ్య పూట గడవడమే కష్ఠంగా ఎంసెట్ లు, అవీ రాయలి. సీటులు సంపాదించినా మళ్లీ ఫీసులు, పుస్తకాలు, హాస్టల్ , పురుగు లు పట్టిన అన్నం తింటూ,నాలుగు ఏళ్ళు చదవాలి ఒక ఇంజినీరు అవడానికి. అడుగడుగునా, అనుమానాలే, అవమానలే, ఈ అబ్బాయికి. వీడి భవిష్యతు చెప్పడం.. చాల కష్ఠ మైన పనే.
ఇదే ఒక మామూలు మధ్య తరగతి పెద్దింటి పిల్లాడికి, మారుతి కొంటాడా ఫోర్డ్ కొంటాడా ? వాడు పెద్ద వాడు అయి అని చెప్పడం .. ఒక కష్టం కాదు, వాడు, పుడితే, ఇదీ నిజం అవుతుంది...
చెప్పాను కదా, నీ గొప్పతనం కాదు, నీ పుట్టుక గొప్పతనం అంతా
నీ పుట్టుక లోనే, నీ భవిష్యత్తు అంతా ఉంది.
ఆక్సిడెంట్ గా మనం ఒక కుటుంబం లో పుడతాం ..ఏదో, ఒక గొప్ప కులం అని సంబర పడి పోవడానికి ,మన గొప్ప తనం ఏమి లేదు.
ఇది గ్రహించి మెలిగితే, ఎవరూ తక్కువ కారు..అని తెలుస్తుంది.
ఇవాల్టికి కూడా రెండు గ్లాసుల పధ్ధతి ఉండి అని తెలిసి, అంబేద్కర్ విగ్రహానికి ఒక వాడి పోయే పూల దండ ఒకటి వేస్తె సరి పోదు..
ఇంకా ఏదో చేయాలి, చాల చాల చేయాలి. అవును అరవై ఏళ్ళు చాలవు ఇంతటితో సరిపోదు వారికి ఇంకా సంపూర్ణ న్యాయం జరిగే వరకూ .. ఈ రెసెర్వెషన్లు కొనసాగాలి .
నువ్వు పుట్టిన కుటుంబం నీ చరిత్ర చెబుతుంది.
ఇంకొకడు, ఒక చెప్పులు కుట్టే ఒక చర్మకారుడి ఇంట్లోనో, లేక ఒక చేపలు పట్టే ఒక జాలరి ఇంట్లోనో పుట్టాడు, లేదా అడవి లో నివసించే ఒక గిరిజనుడి ఇంట్లో పుట్టాడు, వాడి జాతకం చెప్పడం అంత తేలిక కాదు.
ప్రతి రోజు ఒక గండమే . బతికి మూడు ఏళ్ళు రావడమే వాడి అదృష్టం. మూడు ఏళ్ళు వచ్చాక ఏమి చేస్తారు.. బడి లో మటుకు పడేయరు, మన పిల్లాడి కి లాగా, వీడికి ఇంకా మూడు పూటలా అన్నం ఎలా పెట్టాలి అని ఆలోచనలో పడతారు ఈ లోపల వాడు , అరుగు ల మీద, రోడ్ మీద, చెత్త కుప్పల మీద, అడవి లోనో, సముద్రం అలల మీదో ,ఆడుకుంటూ, పెద్ద పిల్లలని చూస్తూ పెరుగు తాడు, బడి లో పడేయడమా?? పని లోకి పంపడమా ? అని ఆలోచన లో పడతారు, ఎక్కడో ఏదో విని, చూసి, వాడికి చదువు అనే పని నచ్చితే , బడికి వెళ్ళతాడు , లేక పోతే, బడి అంటే శిక్ష అనుకుని ఎగ్గొడతారు, బడి కి వెళ్ళిన, ప్రభుత్వ పాఠశాల లో, మాస్టర్లు ఉండరు, ఆడింది ఆట, పాడింది పాట గా పెరుగుతారు. పదో తరగతి ఒక పెద్ద గండం.
అది గట్టెక్కడం ఒక పెద్ద ఘనకార్యం. మళ్లీ, మామూలు గానే, పని లో పడేద్దాం అంటాడు తండ్రి. ఇంకా ఎవరు చదివిస్తారు? గంజి పోయడమే కష్టం అంటాడు. అతనికి చదువు అంటే ఇంకా ఇష్ఠం మిగిలితే, ప్రభుత్వ హాస్టల్ లో ఉండి చదువుతాను అంటాడు, పిల్లవాడు గట్టిగ కోరుకోవాలి, సీట్ దొరకాలి, ఊరి కి మరీ దూరం గా ఉండకూడదు, ఇన్ని బాలారిష్టాలు దాటితే, మళ్లీ చదువు మొదలు అవుతుంది.
పుస్తకాలు ఉండవు, స్నానం కి నీళ్ళు ఉంటే మహా భాగ్యం,రెండు పూటలా తిండి పెడితే, ఇంకో భాగ్యం, ప్రభుత్వ అతిథులు కదా, ఎవరికీ చెందరు. మన ఇళ్ళల్లో, పిల్లలు అన్నం వదిలేస్తారు.అమ్మ లు కుక్కి, కుక్కి పెడతారు.
ఆ హాస్టల్స్ లో వాళ్ళకి ఆ అన్నమే పరవాన్నం.చీమలు పట్టిన, పురుగులు పట్టిన అన్నం, దోమలు పట్టి పీడించే రాత్రులు, అలుసు గా పీడించే పెద్ద ఇళ్ళ పిల్లలు, మీకు అన్నీ ఫ్రీ కదా అని ఏడిపించే పిల్లలు, మీకు మార్కులు రాక పోయిన ఫరవా లేదు, సీటులు గారంటీ అనే మాస్టారులు, వోటులు కోసమే పనికి వచ్చే ఈ పథకాలు లో మాకు వచ్చే ఏ ఉపయోగం గురించి మీరు అంత మమ్మల్ని కట్టకట్టుకుని ఏడిపిస్తున్నారు, అని ఆ పిల్లవాడు, రాత్రి నిద్దరలో ఏడుస్తాడు, ఈ సమస్యల మధ్య పూట గడవడమే కష్ఠంగా ఎంసెట్ లు, అవీ రాయలి. సీటులు సంపాదించినా మళ్లీ ఫీసులు, పుస్తకాలు, హాస్టల్ , పురుగు లు పట్టిన అన్నం తింటూ,నాలుగు ఏళ్ళు చదవాలి ఒక ఇంజినీరు అవడానికి. అడుగడుగునా, అనుమానాలే, అవమానలే, ఈ అబ్బాయికి. వీడి భవిష్యతు చెప్పడం.. చాల కష్ఠ మైన పనే.
ఇదే ఒక మామూలు మధ్య తరగతి పెద్దింటి పిల్లాడికి, మారుతి కొంటాడా ఫోర్డ్ కొంటాడా ? వాడు పెద్ద వాడు అయి అని చెప్పడం .. ఒక కష్టం కాదు, వాడు, పుడితే, ఇదీ నిజం అవుతుంది...
చెప్పాను కదా, నీ గొప్పతనం కాదు, నీ పుట్టుక గొప్పతనం అంతా
నీ పుట్టుక లోనే, నీ భవిష్యత్తు అంతా ఉంది.
ఆక్సిడెంట్ గా మనం ఒక కుటుంబం లో పుడతాం ..ఏదో, ఒక గొప్ప కులం అని సంబర పడి పోవడానికి ,మన గొప్ప తనం ఏమి లేదు.
ఇది గ్రహించి మెలిగితే, ఎవరూ తక్కువ కారు..అని తెలుస్తుంది.
ఇవాల్టికి కూడా రెండు గ్లాసుల పధ్ధతి ఉండి అని తెలిసి, అంబేద్కర్ విగ్రహానికి ఒక వాడి పోయే పూల దండ ఒకటి వేస్తె సరి పోదు..
ఇంకా ఏదో చేయాలి, చాల చాల చేయాలి. అవును అరవై ఏళ్ళు చాలవు ఇంతటితో సరిపోదు వారికి ఇంకా సంపూర్ణ న్యాయం జరిగే వరకూ .. ఈ రెసెర్వెషన్లు కొనసాగాలి .
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి