సన్న జాజి తీగా !

సన్నజాజి తీగ డాబా పైకి
సన్నగా పాకి గుబురుగా ఎదిగింది
సాయంత్రానికి ప్రమాణం చేసినట్టు
సన్నజాజి మొగ్గలు మోసుకు వస్తుంది .

ఖాళీ పూల సజ్జను
సన్నజాజులతో నింపేయాలని
ఆత్రంతో , విచ్చిన పూలని
నిర్దాక్షిణ్యంగా తీవె నుంచి తెంపి

నా సజ్జ నింపుతూ
నిన్నటి ఏవో లాలసలు
తనువంతా పాకి ,అలసత్వం
తనువంతా నిండి

సంధ్యా దేవి
అలకలతో ఎర్రబడ్డ
ఆకాశం సాక్షిగా
పూలు కోస్తూ నేను .

విచ్చిన పూలా ?
విచ్చి విచ్చని మొగ్గలా ?
అన్న మీమాంసలూ
మొహమాటాలూ లేనే లేవు

నన్ను చూసి నవ్విన
పూలనే ఎంపిక చేసుకుంటూ
సజ్జ నింపుతూ , రాత్రి కి
సమాయత్తం అవుతున్న నేను

గాలి ఏవో ఊసులు
మోసుకు వస్తోంది
దూర దూర తీరాల గుబాళింపులు
అలవోకగా తన వెంట ..

మొన్నటి వర్షం మిగిల్చిన
వాన నీటి తో తడిసిన మట్టి వాసనో
తడిసిన మామిడి పూత
పచ్చి పరిమళమో మరి

అలసిన పొద్దు
రాత్రిలో విశ్రమించాలని
తొందరిస్తూ సమాయత్తం
అవుతున్నాది , ఆకాశం పక్క పై ..

పూలు తీవె నుండి విడివిడినా
ఇంకా ఫకాలున నవ్వుతూనే ఉన్నాయి
వియోగ విషాదానికి ఇంకా
సమయం రాలేదు .

పూలే భారమా ? అని సజ్జ
నిశ్శబ్దంగా మోస్తూ , నింపుకుంటోంది మొగ్గలు
ఇంక చాలు అని ఎప్పటికైనా నా మది
చెప్పేనా నాకు ? అని నిట్టూరుస్తూ నేను .

తీగె నంటుకుని పూసిన
పూలన్నీ దూసిన నా చేతి నిర్దయకి
ఏం శాపమో ! ఆలోచిస్తూ వెను తిరిగిన నాకు
దయగా ..కోసుకొమ్మని మరి కొన్ని
కోసుకొమ్మని ఆలస్యంగా విచ్చిన పూలు
పలకరించి ,ప్రకృతి ఎంత దయామయో
మరో సారి నిరూపించింది ..
సన్నజాజి మరునాటికి మొగ్గలు
సమాయత్తం చేసే పనిలో శ్రద్ధగా నిమగ్నమై ...

నా దయా ,నిర్దయలతో పని లేని ప్రకృతి .