మాకు ఊహ తెలిసి, చిలిపి ఊహలు ఉరకలు పరుగులు తీసే వేళ ,తెలుసు కొనవె చెల్లి అని సుద్దులు చెప్పింది...ఓహో అనుకున్నాం.. స్నేహం తో కూడిన ప్రేమ నేర్చుకున్నాం..వెన్నెల లోని వికాసమే ఇది ఈ స్నేహం ,ఈ ప్రేమ..అని.. విరహం ...ఇంత మధురమా? అని సావిత్రి పాటలు పాడు కుంటూ.. అనుభావించెం.. నీవు లేక వీణ..నిదుర లేదన్నది..అని పాటలు కాదు ..నిజం..అని కూడా తెలుసు కున్నాం.. మబ్బు లో ఏముంది? అంటూ..ఆకాసం లో కి చూస్తూ..పరవసించెం.. నీవేనా నను పిలచినది అంటూ ...ఆశ గా అడిగెం.. అన్ని మాకు సావిత్రి ,మహా నటి ..నించి నేర్చుకున్నవే.. జెమిని ట ..ఎంత మోసం..ఈ మగ వారు ఇంతే.. ఎందుకు అంత మొహం లో పడి పోయింది..అయ్యో...ఎంత గా వాడుకుని వదిలేసాడు. ఇంత నిష్కల్మషం అయిన ,ఆ సుందర వదనం ని పట్టుకున్న నీలి చాయలు.ఏ కర్కశ హృదయం కల మగవాడు? ఇంత మధురమయిన ప్రేమ ని పంచింది..తిరిగి అంత విషం పంచేడే ..ప్రేమ ఇంత విషమా ?? అని వగచెం.. మంచం మీద కోమా లో ఉందని తెలిసి కన్నీళ్లు ఆపుకోలేక పోయాం.. మన ఇంటికి తెచ్చి ,బాగా సేవలు చేదాం..బతికించుకుందాం..అని ఆశ పడ్డాం.. అంతా భ్రాంతియేనా ? దేవదాసు లో పార్వతి లాగ...ప్రేమ అపజయం ,పొంది, ఎంత విరిగి పోయిందో ..ఆమె మనసు..చిన్న ,చంటి పాప లాంటి మనసు.. మనసు లో ఎంత వెన్నెల లు పూయించ కోక పోతే అంతే చల్ల గా నవ్వ గలదు? అంత మధురం గా ,మధుర వాణి గా జీవించింది...ఆ నవ్వులు ఇంకా చెవిలో..లొట్టి పిట్ట అంటూ నవ్వులు...భోల భోలా నవ్వులు..ఆమె కే సొంతం.. సావిత్రి అజరామరం.. మన ప్రేమ అంత కలిపి కురిపించి స్వర్గం లో ఆమె కి ఈ రోజు ,నిండు పున్నమి కావాలి..అందరూ ..ఈమె అందం చూసి..అచ్చెరువు పొంది...రంభ ,ఊర్వసి ,మేనక లు తల దించుకోవాలి.. అయ్యో...ఎంత చిన్న వయసు లో నే... సావిత్రి మన హృదయాల లో పదిలం.. మన కి ప్రేమ ,సంతోషం..ఉప్పొంగి నప్పుడు ..ఆమె పాటలే తలుచు కుంటాం.. వింటాం..చూస్తాం.she is immortal..in our hearts.. ఒక వంక కన్నీరు ఆమె కోసం, మరో కంట సంతోషం ..ఆమె కోసమే. సావిత్రి...ఇదే నా అర్పణ..
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి