పొగ

తూరుపు ఇంకా తెల్లవారలేదు, తొలి సూర్య కిరణం ఇంకా ప్రయాణం చేస్తూ ఉన్నది,   ఈ ఊరు ,ఈ భూమి  తాక డానికి, ఊరు అంత గాఢ నిదుర లో ఉన్న వేళ, నరసయ్య , అతని భార్య రమణమ్మ లేచి, ఉదయం టిఫిన్ కి తయారీ మొదలు పెట్టేరు. రమణమ్మ రోటి లో పిండి రుబ్బుతూ , వాణీ,వాణీ, లే అమ్మా తెల్లవారు తోంది, ఆరింటి నుండి, వచ్చి పడి పోతారు. జనం,ఊపిరి సలపదు.లేచి,కాస్తంత మొహం కడుక్కుని,చే సాయం కి రా అమ్మా ..అంటూ సన్నగా ,సన సన్నగా నొక్కుతోంది, చిన్న పిల్ల, బడి కి పోవల్సిన పిల్ల ,ఇంకా పరికిణీల్లో తిరుగుతూ, కిల కిల మని ఆడుతూ, పాడుతూ తిరగ వలసిన పిల్ల..అంతా ఖర్మ కాక పోతే ఇలా అయ్యేదే ?

తమకంటూ ఒక చిన్న ఇల్లు, ఓ ఎకరం మడి చెక్క పెద్దలు ఇచ్చింది ఉండేది, అప్పు చేసి బావి తవ్వుకున్నాం, పంట చేతికి వచ్చేది, కూరగాయలు పండించి, కోళ్ళు పెంచి, ఇంట్లో అందరు తల ఒక పని చేస్తూ, అప్పులు నెత్తిన ఉన్న,మా ఇంట్లో మేమే మా కూడు తింటూ, హాయిగానే ఉండే వాళ్ళం.

ఇదిగో, అయిదేళ్లయింది.. మా ఊరికి ఈ అలుమినియం ఫ్యాక్టరీ పెట్టి, అబ్బాయి కి ఉద్యోగం, చదువు కి బడి, ఆసుపత్రి అని, ఏవేవో ఆశలు పెట్టి ,మా భూమి, అయిదు లక్షలు ఖరీదు ఇచ్చి పుచ్చుకున్నారు.

ఇదిగో వచ్చే, అదిగో పాయె,అన్నట్టు చేతి లోనుంచి నీళ్ళు లాగ పోయింది, అబ్బాయి చదువు చాలదు అన్నారు, బడి కి ఫీజు కట్టాలి అన్నారు, ఆసుపత్రి, అందులో పని చేసే వారికే అన్నారు. మాయ లా ,అంత మాయ లాగ అయిపొయింది.

ఏడకి పోతాం? ఉన్న ఊరు, కన్న తల్లి అన్నారు కదా, పంచాయితి పెద్దలు తో మొర పెట్టుకుంటే, ఈ టిఫిన్ హోటల్ పెట్టుకోమన్నారు. అకడ, ఇక్కడ అప్పు చేసి, ఇది మొదలు పెట్టేం. అబ్బాయి మటుకు పట్నం లో చదువు కుంటున్నాడు, ఇంక ఆడ పిల్ల చేతి కింద పనికి అని చదువు మన్పించెం..ఏడిచింది..నేను ఏడ్చాను.. 

ఏం చేస్తాం? ఏదో ఒక లాగ అబ్బాయి చదువు అయి అందు కుంటే, ...

పని లోకి వెళ్ళే వాళ్ళంతా టిఫిన్లు, టీ లు ఇక్కడే ..అన్నం ,కాస్తంత అధరువులు తో భోజనాలు ఇక్కడే,శుచి ,శుబ్రం గా చేస్తున్నాం కదా, ఇక్కడికే వస్తున్నారు.

నరసయ్య పొయ్యి వెలిగించి, పాలు ఎక్కించాడు, ఒక పక్క టీ డికాషను, మరో పొయ్యి మీద ఇడ్లి పాత్ర ఎక్కించి, చట్నే రుబ్బుతోంది. వాణీ లేచి, పల్లెలు, గ్లాస్సులు ,కడిగే పనిలో ఉంది.

ఫ్యాక్టరీ గోడ కి అనుకునే నాలుగు రాటలు పాతి, ఓ రేకు, దాని మీద ఓ ప్లాస్టిక్ షీటూ వేసి, నాలుగు బల్లలు, అటు, ఇటు వేసి, నరసయ్య హోటల్ అని పేరు లేక పోయినా అందరూ చెప్పుకుంటారు.

ఎప్పటి కప్పుడు ,కాష్ ఇచ్చేవాలు ఎంత మంది, మావా, అత్తా అంటూ, రేపు , మాపు అంటారు.

హుష్..ఎప్పటికి మా కష్టాలు తీరత యో?

మావా..స్త్రొంగ్ టీయా..ఒక్క ప్లేట్ ఇడ్డేన, మజ్యననికి ఏం వండు తావు అత్తో? అంటూ ఒక పక్క పలకరింపులు, చేతిలో రూపాయి పెట్టరు, ఎలా నడుపుతాం..ఏమిటో..ఇలాగ..

వాణీ ,పెద్ద పిల్ల అయితే, ఎలా? పెళ్లి ఎలా చేస్తాం?

ఫ్యాక్టరీ గోడ ,గేటు కి కొంచెం దూరం లోనే మా హోటల్. ఆ పక్కనే సైకిల్ స్టాండ్..దారి లో కాబట్టే, అందరూ తొంగి చూసి, ఓ టీ అయినా తాగి వెళతారు.

పదకొండు ..మధ్యాన్నం..ఎండ మండు తోంది.  ఓ గంట వెసులుబాటు.

పొయ్యి మంట తగ్గించి, బల్లలు సర్డుతున్నాం.

ప్యాంటు, చొక్కా లో ఆఫిసుర్ బాబులు నలుగురు వచ్చారు.

టీ అడుగు తారా? అయ్యో పొయ్యి ఇప్పుడే తగ్గించాం..పాలు కూడా లేవు.

నరసయ్య .బల్ల తుడిచి, కూర్చోండి ..బాబూ అన్నాడు.

ఊ ..ఊ కూర్చో డానికి రాలేదు , నీ పేరేమిటి?

నరసయ్య ..బాబయ్య.. ఈ ఫ్యాక్టరీ కి మా భూములు ఇచ్చాం అయ్యా,,పంచాయతి సారూ గారు కూడా ఒప్పేరు అయ్యా, ఈ హోటల్. అప్పు చేసి పెట్టేం, బ్యాంకు కాదు అయ్యా..అంటూ చెప్పుకు పోతున్నాడు.

ఊ సరే, సరే, ఏమిటి, ఈ పొగ,ఈ పొయ్యి, ఏమిటి ఈ కాలుష్యం? మా పని వాళ్ళ ఆరోగ్యం కి హాని కదా ఈ పొగలు, ఈ శుభ్రం లేని పళ్ళేలు, గ్లాస్సులు? ఎన్ని రోజులకి కడుగు తారో?

ఊ.తియ్యండి..ఈ హోటల్ ఇక్కడ తీయండి. వాతావరణ కాలుష్యం ఆపే సంస్థ నుండి వచ్చాం,

ఎవరిని అడిగి పెడతారో? ఛి, బుద్ధి లేదు, ఈ పల్లెటూరు జనానికి.

ఇదిగో ,నోటిసు.. వారం రోజుల్లో నువ్వు ఈ కొట్టు ఎత్తేయాలి.

లేక పోతే నీ మీద చర్యలు తప్పవు..అంటూ వెళ్ళిపోయారు.

నరసయ్య, రమణమ్మ ,నిర్ఘాంత పోయి,

ఫ్యాక్టరీ నుంచి వస్తున్న పొగ , రింగులు రింగులు గా తిరిగి.. తమ మీదకి భూతం లా చుట్టూ కున్నట్టు తోచింది.

ఆరిపోయిన పొయ్యి నుంచి లేచిన చిన్న పొగ వల్లేనేమో, కళ్ళల్లో నీళ్ళు కూడా తిరిగాయి.