ఇది అంతం మటుకు కాదు.

మనసు పొగిలి పొగిలి ఏడుస్తూ 
రంగు రంగుల స్వప్నాలు చెరిపేసి 
నల్లటి కఫాన్ కప్పేస్తోంది ఆశల పై 
కనుచూపు మేర ,కనిపించదు ఒక్క మెరుపు 
మైమరుపు , ఇదేమి జీవితం అంటూ 
కళ్ళు నులుపుకుంటూ లేచి కూర్చున్న 
దుస్వప్నం లో మెలకువ లా .. 

చిన్న ,మామూలు అతి చిన్న కోరిక 
నేను చదువుకోవాలి , నువ్వు మాకు భారం 
నిన్ను అంగడి లో అమ్మేస్తున్నాం అంటున్నారు 
కన్నవారే,  ఇక్కడ కలలు కొంటున్నాం అంటూ 
అంగళ్ళు తెరిచారుట , టోకున కాని ,చిల్లర గా కానీ 
చిల్లర నాణాల తో, తూకం వేసి ,పాత పత్రికలూ ,
న్యూస్ పేపర్లు తూకం కి కొన్నట్టు ,మాలాంటి 
ఆడ పిల్లలని కొనే దుకాణాలు , తెరిచే ఉన్నాయిట . 

అందం ,చందం తో పని లేదు ట , బలం గా 
ఇంటిల్లపాది కి వండి పెట్టి, పిల్లలని కనీ ,
కడుపు ని చిన్నది చేసుకుని , ఆఖరుకి మిగిలిన 
నాలుగు మెతుకులు తో కడుపు నింపుకునే 
ఆడది అయితే చాలుట , నా చదువు అక్షరం 
కూడు వండి పెడుతుందా ? పిల్లలని కంటుందా ?

రాత్రి వచ్చే కలలే కదా ,పగటి కలలు గా మార్చుకో 
రంగులే కదా, ఒకే ఒక నలుపు రంగు పూసేస్తే 
అంతా నలుపే ఇంకా, ఇంక ఏ రంగులు ఉండవు 
అంటూ అమ్మ సలహా చెప్పింది ,నేను ఉండట్లేదూ 
నన్ను చూడు, కడుపులో ఆకలి ఒక్కటే నిజం 
అంటూ అమ్మ నన్ను ఒప్పించి ,నా చేతిలో 
కలలు తుడిచే డస్ట్ బోర్డ్ చేతిలో పెట్టింది ,
నా బ్లాకు బోర్డు మీద ఎప్పటికి నల్లటి నలుపే 
ఇంకా ఏ రంగులు కనిపించని నలుపు బోర్డు . 

నా పాఠశాల కి బీగాలు పడింది ఆ క్షణమే 
నా రంగుల కలలకి చీకటి కమ్మింది ఆ క్షణమే .. 
నా ఆశల గాలి బూరాలని గాలికి ఒదిలింది ఆ రోజే 
నా కోటి మురిపాలు సిరా నేల లో ఇంకింది ఆ ఘడియనే 
నా చదువుల పరుగు లకి కాళ్ళు విరిగింది ఆ సమయం లోనే 
నా ఆట పాటల సందడి ఐస్ క్రీమ్ కరిగిపోయింది ఆ ఎండలోనే 
నా జీవితంమొగ్గ లోనే తుంచి వేయబడిన , ఎండి పోయిన పూల మాల . 

నా జీవితం మీద సర్వ హక్కులు మీవే ,
నా చదువు మీద హక్కు మటుకు నాదే 
ఆఖరి పోరాటం కి దిగింది ఆ ఆడ పిల్ల  
మొలక పోసుకుంది , పున్జీడు ధైర్యం గుండెగల ఆడపిల్ల .. 
ఇది ఇంకా మొదలే ఇది అంతం మటుకు కాదు.