చెట్టే నా ఆదర్శం ..చెట్టే..

నేను అలా నడుచుకుంటూ 

ఊరు చివర కి చేరా,నాగరికత అంచున ,అడవి 

దారి మొదలయ్యే చోటు..

జర జరా జారుతున్న రోడ్డు కటూ ,ఇటూ ,అమ్మ 

ఆశీర్వాదం లా దట్టం గా అలుముకున్న చెట్లు..

ఆకాశానికి ,భూమికి మధ్య పచ్చని జాబులు 

నిరంతరం ఏవో ఊసులు పంచుకుంటూ ఉంటాయి మరి..

చిక్కటి చీకటి అజ్ఞానం లా పరుచుకుంది, అమావాస్య కాబోలు.
ఆకులు సడి సన్నగిల్లి, ఆఖరి పిట్ట ఊసులూ ఆగిపోయాయి..

నగరం నాకు ఒంటరితనం పంచింది, ఈ చెట్టు ఊసులు 

నేర్పుతోంది..విను ,విను నేను పంపే సందేశం విను 

ఆకాశం నీలి రంగు ని తుంపి పువ్వుల్లా ,నా జడ లో తురుముకుంటాను, 

అప్పుడప్పుడు చందమామ పువ్వు ,చల్లగా చామంతి లా పూస్తుంది
నా కొమ్మల మధ్య, ప్రతి ఉదయం ఎర్రని బంతి నా ఆకుల మధ్య 

చిక్కుకుని, బాగున్నావా అంటూ పలకరించి సరే మరి అని 
సెలవు తీసుకుంటుంది సాయంత్రానికి , అపురూప స్నేహం మాది,

ఎప్పుడూ ఏమీ ఆశించడు ..నిత్యం అదే పలకరింపు 

నాన్న లా భుజం తడుతూ..నేను ఎప్పుడూ ఒంటరి అనుకోను..

కింద నేల ,ఎక్కెడెక్కడి చేమ తెచ్చి నా గొంతు లో పోస్తుంది 

అచ్చం అమ్మ పోసే పాలు లా అనుక్షణం నా క్షేమమే ,తలుస్తూ..

నేను మెల్ల మెల్ల గా సేద తీరేను.చెట్టు ,అనాది గా చెపుతున్న 

అనగనగా కథలు ,చెవిలో ప్రియం గా వినబడుతూ ..

తటాలున ఎందుకో పైకి చూసేను, ఆకాశం చెట్టు కి 

పూసిన తారలు కనిపించాయి,ఎంత అందమో ,కాని ఎంత దూరమో 

అనుకునే లోపల, చెట్టు దయగా నాకు చూపించింది ,తనలోని 

ఆకాశం ని, ఒళ్లంతా మిణుగుర్లు ధరించింది ,ఒక్కసారి నాకు 

గగుర్పాటు , అమ్మో, ఆకాశమే నా చేతికి అందే దూరం లో 

మిణుగుర్లు మిల మిలా మెరుస్తూ ఫకాలున నవ్వుతున్నట్టు తోచింది..

వెర్రి మానవుడా , అని. కూర్చున్న కొమ్మ నే నరుక్కునే పిచ్చి వాడా?

అని పక పకా నవ్వుతున్నాయి..అదిగో ,చెట్టు ,ఆకులు ,మిణుగుర్లు ...

నేను నా నాగరికత వేపు..వెనక్కి అడుగులు ...ముందుకా 

ఈ అడుగులు నిజం గా ?వెనక్కా? చెట్టు స్థిరం గా అక్కడే..

చెట్టు స్థిరం గా అక్కడే..నాకు సందేశం ..నాకు  ఊరట..

నాకు ఆదేశం , నాకు ఆశీర్వాదం  చెట్టే నా ఆదర్శం ..చెట్టే..