మాతృ భాష దినం ట.. ఇవాళ

మాతృ భాష దినం ట, ఇవాళ , 

మాటలు నేర్చు కోవడం మొదలు పెట్ట గానే, మాట్లాడే అమ్మ భాష మాతృ  భాష,ఆనందం  కలిగినా, బాధ పుట్టినా, నవ్వే, ఏడ్చే భాష మాతృ భాష. చిన్నప్పుడు , స్నేహితుల తో అల్లరి చేస్తూ, పరుగులు తీస్తూ, దెబ్బలు తింటూ, రాత్రి, అమ్మ పెట్టే అన్నం తింటూ, కథలు వింటూ, నాన్న సుద్దులు వింటూ, అమ్మ పాడే జోల పాటలు వింటూ, తెల్లవారు ఝామున , పాడే పిట్టల ,కోయిల పాటలు, వీచే సన్నని, చల్లని గాలి, అన్నీ, మనం మన మాతృ భాష లోనే అనుభ విస్తాం. ఇంకో భాష మనకి అనుభవమే లేదు, ఆ చిన్న తనం  లో.

అక్షరా భ్యాసం , ఓం నమాసివయః అని బియ్యం లో రాయిస్తారు, ఇప్పటికీ. ఇంక స్కూల్ లో చదువు అనే సమయానికి ఎందుకు ఆంగ్ల మాధ్యమం ,బడి లో పడేస్తున్నాం. ఇంక నువ్వు నవ్వినా, ఏడ్చినా అది ఒక అవస్థ. మాతృ భాష మరచి పోయి, కొత్త భాష లో మాట్లాడాలి, నీ ఆలోచనలు ఒక భాషలో ,నువ్వు నేర్చుకునే భాష ఇంకొకటి. తెలుగు భాష ,అని ఒకే ఒక గంట ( పిరియడ్  ), మిగిలిన సమయం లో , సైన్సు, లెక్కలు, సోషల్ అన్నీ నీకు వచ్చిన భాష లో కాదు, నీకు పూర్తి గా కొత్త అయిన ఆంగ్లం భాష లో. ఇంట్లో ఎక్కడా ఈ భాష మాట్లాడడం ఉండదు. ఇది ఒక శిక్ష, చదువు పేరుతో, నీ గొంతు కి పడే ఒక ఉరి. అయినా అందరం అదే పని, అతి మామూలు గా ,ఏమి ఆలోచన కూడా లేకుండా, గర్వం గా, పెద్ద, పెద్ద ,బడు ల లో పోటి పడి, పడేస్తున్నాం. 

 మన ప్రభుత్వాలు ఇందుకు సమ్మతిస్తున్నాయి. ప్రాధమిక  పాఠశాలలు  మూత బడుతున్నాయి  చిన్న, చిన్న గ్రామా లలో, నారాయణ, కేశవ అంటూ కార్పోరేట్  విష శక్తుల , బలమైన , పునాది లతో , ధన సంస్కారం తో విజృ ం భిస్తున్నాయి.  మార్కెట్ శక్తులు అంటూ, నమ్మిస్తున్నారు. ఆంగ్లం రాక పోతే మనుగడే లేదు అని భయ పెడుతున్నారు, మనం ఆ శక్తులకి ,ఇప్పటికే లొంగి ఉన్నాం.

కాల్ సెంటర్ ల ఉద్యోగ భద్రతే మనకు ముఖ్యం. మన వేమన చెప్పిన సూక్తులు, సుమతి చెప్పిన నీతులు, యోగులు చెప్పే మాటలు, కుటుంబ రావు గారు రాసిన చదువు, శ్రీ శ్రీ  ఎలుగెత్తిన మహా ప్రస్థానం, తిలక్ అందించిన వెన్నెల్లో ఆడుకునే ఆడపిల్లలు అనే కవితలు, చలం పరచిన మైదానం, గోపీచంద్ అసమర్ధుని జీవ యాత్ర, ఆరు సారో కథలు, ఆరు సారా కథలు, పోసిన రావి శాస్త్రి గారు, మొదలు, ఇవాల్టి , రాజారం, మహేంద్ర, వంశీ,ఇలాంటి ఎందఱో కథల కబుర్లు వినేది ఎవరు? వినిపించేది ఎవరు? 

ఆంధ్ర భాష , గట్టి బైన్డు పుస్తకాల రూపం లో బీరువాల్లో బంధించ పడుతుంది. మాట్లాడుకుని, వాడుతూ, చదువుతూ, రాస్తూ ఉంటేనే కదా ఏ భాష అయినా వికసించేది. తలా పాపం తిలా పిడికెడు. 


కళ్ళు, చెవులు మూసుకుని , ఏమి పట్టని ప్రభుత్వం ఒక వేపు, మన భాష ని మనమే గౌరవించుకోని  ఆంధ్ర ప్రజానీకం వేరొక వేపు.  పారిస్ లో ఫ్రెంచ్ మాట్లాడు తారు, టోక్యో లో జపనీస్ మాట్లాడుతారు, చైనా లో చైనీసే మాట్లాడుతారు, ఆంధ్ర లో మటుకు  ఇంగ్లీష్ లో చదువు కుంటారు. మీకు అంటూ ఒక భాష ఏమి లేదా ? అని విడ్డూరం గా చూసారు, మేము గర్వం గా ఇంగ్లీష్ లో మాట్లాడుతూ ఉంటే.


అవసరమే, ఆంగ్లం అవసరమే.. కాని, మన భాష ని తొక్కి పెట్టి, పర భాష ని నెత్తి కి ఎక్కించు కోవడమే, పరమ నీచం, బానిసత్వం.  మన పిల్లలు , ఇప్పటి వరకు, మాట్లాడుతున్నారు, కాని తరువాత తరం, ఏమి అవుతుంది? మనం నవ్వుకో డానికి, ఏడవడానికి, మనకి ఇంక ఏ భాష ఉంటుంది? మన సంగీతం, మన పాటలు, హరి కథలు, బుర్ర కథలు, తప్పేట్ గుళ్ళు, ఒక పురాతన తరం కి చెందినా ఒక సంస్కృతి గా మిగిలి పోతుంది. ఒక డెడ్ లాంగ్వేజ్. ఒక కప్పి పెట్టిన గని, ఒక మరచి పోయిన జ్ఞాపకం. ఒళ్ళు జలద రిస్తుంది. 


ఈ దుస్వప్నం నుంచి మెలకువ తెచ్చు కుని, ఒక సజీవ , సరాగాల, మధుర మైన , సుసంపన్న మైన, అమ్మ నోటి, కమ్మటి మాట ని ,నిత్యం వాడు కుంటూ, ఈ దినాలు, తద్దినాలు లేని రోజులు కోసం మనం ఏమి చెయ్యాలో    ఆలోచించాలి,  తప్పదు, అలోన్చించే సమయం ఇది, ఆచరించే సమయం ఇది.


తెలుగు మాట మనది.. అని గర్వం గా పాడుకునే సమయం ఇది.

.