మన దేశ పరువు ప్రతిష్టలు..

నిన్నేఒక  వార్త చదివాను, ముస్కాట్ ఎయిర్ పోర్ట్ లో, పాస్ పోర్ట్ పోయిన ఒక మహిళ, నాలుగు 

రోజులు ఎయిర్ పోర్ట్ లోనే మన  ఏమ్బసి వారి సహాయం కోసం ఎదురు చూస్తూ, గుండె పోటు తో 

మరణించింది అని. ఇండియా కి బయలు దేరిన ఆమె  ప్రయాణం అర్ధాంతరం గా దారిలోనే 

ముగిసింది. ఎంత హృదయ విదారకం? నిజం గా జనా అరణ్యం లో నివసిస్తున్నమా? మనం. 

దేశం కాని దేశానికి, ఎన్ని ఆశలు తో వస్తారో ...కష్ట పడి జీవితం లో ఏదో నాలుగు డబ్బులు కూడ బెట్టి బాగు పడాలని,కోటి ఆశలతో ..కష్ట పడినన్ని నాళ్ళు కష్టపడి, ఇంకా ఓపిక ,శక్తీ ,బలం నశించి పెద్ద వయసులో ఈ ఒంటరి మహిళ ఇలాగే  తిరిగి మన దేశం కి బయలు దేరింది. 
దారిలో ఎక్కడో ఆమె పాస్ పోర్ట్ పోయింది. రెసిడెన్సీ అయిపోయిన దేశం వెనక్కి అనుమతించరు. మన భారత దేశం ఏమ్బసి అధికారులు, కి ఫోన్ లో విషయం తెలిపినా , స్పందించ డానికి  మరి ఏమయిందో  ?  రూల్స్, దేశాలు మధ్య గీసిన బోర్డర్ గీతాలు, ఒక పాస్ పోర్ట్ ఎర్రదో, నీలందో, ఒక చిన్న పుస్తకం, దాని మీద అధికారుల సంతకాలు, ఇవే ఎక్కువా? ఒక ప్రాణం కన్నా? 
ఒక తల్లి, ఒక కుటుంబం, ఒక భార్య, ఒక అక్క కాదా ఆమె? ఏమిటి ఈ నిర్లక్ష్యం? మన అధికారులకి, అని మనసు దుఖించింది  .
ఇంక ఇప్పుడు, ఆ చనిపోయిన శరీరం ని దేశం కి పంపించడానికి, ఎన్ని ఆటంకాలు ఉంటాయో? మరి ఇప్పుడు, మానవత ,మేల్కున్తోందో? ఆలస్యం గా నైనా? ఈ దేశాలకి వచ్చే మహిళ లది ఇలాగే ఒక్కరికి ఒక్కో కథ.
ఏదో ఇంత డబ్బు సంపాదిస్తాం అని వస్తారు,  ఒంటరిగా ఎన్నో సమస్యలు ఎదుర్కుంటారు. ఆత్మ హత్యలు వింటాం,  చెత్త కుప్పల్లో  పడేసిన మృత శరీరాలు, చంటి బిడ్డలవి  వింటాం,  రహస్య సంబంధాల్లో పట్టుబడ్డారని వింటాం, అవును మరి చాకిరి కోసం పని మనిషి రూపం లో ఒక మనిషి, వా నికి కూడా కోరికలా? ఎంత ఘోరం.. నడిచే చేతులు కదిలించే, ఒక మర మనిషి, ఇంటి పనులకి కావాలి , కాని, ఒక  సజీవ మనసున్న మనిషి కాదు.ఒక దేశం ప్రజలు, ఇంకో దేశానికి వచ్చి ఇలాంటి చాకిరి పనులు చేస్తూంటే, మన దేశం పెద్దలు కి ఏమి అనిపించదా ?
 ఇంటి పనుల కోసం , ఇంత తక్కువ జీతాలు కోసం, ఈ దేశాలకు వచ్చే మన మహిళలకు, మన ప్రభుత్వం , ఏదో ఒక ఇన్సురన్సు తీసుకుని, వారి జీవితాలకి భద్రత కల్పించాలి. ఏజెంట్లని నమ్మి మోస పోయే వారు ఒకరు,  ఇక్కడ ఎక్కువ డబ్బు కోసం, పదహారు గంటలు, రెండు షిఫ్ట్స్ చేసే వారు, ఇంటికి డబ్బులు పంపిస్తే, అక్కడ భర్తలు,  పిల్లలు కూడా, బాధ్యత లేకుండా ఖర్చు పెట్టి, వీరిని డబ్బు సంపాదించే, ఏ టీ ఏం యంత్రాలు లాగ  చూడడం, ఓపిక  నశించి,  ఇక్కడ ఇంక పనులు చేయలేక ఇంటికి ,వెనకి వెడితే, వీరిని ఆదరించే వారు ఉండరు. 
ఇక్కడ  పని చేసే మహిళల  కి కూడా, చదువు లేకో, ఆలోచన లేకో, తమ కోసం ఏమి దాచు కోకుండా, అంతా బంగారం రూపంలోనో, డబ్బు రూపం లోనో, కుటుంబ సభ్యులు కే పంపిస్తారు. పిల్లలకి చదువు చెప్పించి, పొడుపు చేసి, బ్యాంకు లలో దాచు కోవాలని, ఒక ప్రణాళిక ఉండదు వారికి. ఆడ పిల్లలు ఉంటే వారికి, కట్నాలు ఇచ్చి, పెళ్లి చేయడం, బంగారం కొనడం వీటిలోనే వారి సంపాదన అంతా ఖర్చు అవుతుంది. ఇంక అల్లుల్ల్లు కూడా అత్తగారు  లక్షలు సంపాదిస్తున్నట్టు కోరికల చిట్టాలు విప్పుతారు.
మన దేశం నుంచి వచ్చేటప్పుడే, వారికి ఒక అవగాహన తరగతి లాగ నిర్వహించి, వారి చేత బ్యాంకు లో ఖాతా లు తెరిపించి, ఒక ఇన్సురన్సు తీయించి, ఒక పధ్ధతి లో పంపిస్తే, కొంత మేలు. 
మన దేశమే వీరికి పనులు, కల్పించే స్థాయి కి ఎదగడం ఒక సుదూర స్వప్నమే? ఈ లోపల , వైద్యం, పెళ్ళిళ్ళు,  వ్యాపారం లో నష్టాలు, పండని భూముల మీద అప్పులు, ఏవో శత కోటి కారణాలు, ఉన్న ఊరులో కట్టెలు అమ్మ లేక, సుదూరం గా ఉన్న ఈ గల్ఫ్  దేశాలకి, పొట్ట చేత బట్టుకుని ,నాలుగు డబ్బులు సంపాదించి, కుటుంబం ని పోషించాలని, భాష కాని భాష , కొత్త మనుషులు మధ్య అన్నిటికి తెగించి వస్తున్నారు, వీరికి కనీస , సులభ్యం ఉన్న జీవితం కల్పించాలి, మన దేశ అధికారులు,  దృష్టి సారించాలి, మన దేశం పరువు, ప్రతిష్థ అంటే జెండా లోనే కాదు, బంగారు పతకాలు పొందడమే కాదు,  విదేశి ద్రవ్య నిధులు పెరగడం కాదు,వీరి జీవన విధానం మెరుగు  పరచడం కూడా..
 సాఫ్ట్ వారె ఉద్యోగులు, ఇంజనీర్లు, డాక్టర్లు, మొదలైన నిపుణులు ఒక్కరే కాదు, ఇలాగ పని చేయడం కోసం వచ్చే వారు కూడా మన దేశ ప్రజలే ..మన దేశం జెండా రెప రెప లాడుతూ ఉంటే, మనకి ఎంత గర్వం గా ఉంటుంది, ఈ దేశం లో. ఇలాగ దయనీయం గా పని చేసే వారిని కూడా ఈ  జెండా రెపరెపలు లో చూడ గలమా? 
ఎన్నో ఏళ్ళు ఇక్కడ కష్ట పడి వెనక్కి వెళ్ళే వాళ్లకు, ఎయిర్ పోర్ట్ లో ఒక సహాయ ,సమాచార , వ్యవస్థ నెల కోల్పాలి, ఒక హృదయం సరి అయిన స్థానం లో ఉన్న మానవీయ దృక్పథం తో పని చేసే ఒక దేశీయ అధికారు ఒకరు అక్కడ , ఇరవై నాలుగు గంటలు,  సహాయం, సలహా అందించే ఒక ఫోన్ లైన్, ఇలాంటివి వెంటనే అమలు పరిస్తే ఎంత బాగుంటుంది. 
వారికేం ? నాలుగైదు ఇళ్ళలో పని చేసి ,బాగానే సంపాదిస్తున్నారు, అని అనేవారు ఉంటారు. కాని, నాలుగు  డబ్బులు కూడా వెనక్కి వేసు కోరు, చివరికి ఏమి మిగలదు వీరికి. రోగాలు, శక్తి కోల్పోయిన శరీరాలు తప్ప. 
మన  ఏమ్బసి , మనం, మన దేశం రాక   ముందే, అక్కడి అధికారులు- వ్యవస్థలు, అందరూ కూడి, ఆలోచించి, ఏదో కొన్ని మార్గదర్శకాలు రూపొందించాలి. చాప కిందకి తోసేసి, అంత బాగానే ఉందని, కళ్ళు మూసుకుని ఎని రోజులు ఇంకా గడుపుతాం? 
 ఇలాగ ఎయిర్ పోర్ట్ లో ప్రాణాలు, అదీ , గుండె పగిలి ప్రాణాలు  వదిలే  ఇంకా ఎన్ని వినాలి మనం, మనలోని మానవత మెల్కోడానికి?