అటక మీద జ్ఞాపకాలు..

ఉత్తర భారత దేశం లో వారికి ఒక సంప్రదాయం ఉంది, దీపావళి ముందు సఫాయి అని ఇల్లు అంతా శుభ్రం  చేసుకుంటారు. వారం, పది రోజుల ముందు నుండి మొదలు పెట్టి, ఇల్లంతా మెరిసేలా శుభ్రం చేస్తారు, లక్ష్మి దేవి ని పూజిస్తారు కదా ఆ రోజు. మనకి అలాంటి అలవాటు లేక పోయిన, పండుగ లకి ఇల్లు కడగడం అది చేసే వారం, ఇప్పుడు ఫ్లాట్స్ లో అలాంటి సదుపాయమే లేదు, నీళ్ళు ఎక్కడికి పోవు కదా..

పండుగ కి కాక పోయినా ఏదో, ఒక రోజు ఇల్లు సర్దాలి అనే భూతం ప్రవేశిస్తుంది, అమావాస్యకో...ఎప్పుడో.. సంవత్సరానికి ఒక్క సారి. ఇంక భారీ ఎత్తున అటక తో మొదలు పెడతాను. 

అలాంటి ఒక రోజు..పిల్లలు స్కూల్స్ వదిలి నాలుగు ఐదు ఏళ్ళు అయినా అట్టలు వేసి, నీట్ గా ఉన్న టెక్స్ట్ బుక్స్, ఎప్పుడైనా అవసరం అవుతాయి, అయ్యేయస్ లాంటి పరీక్షలు కి ఇవే చదవాలి ట, అమ్మలు అందరికి  ఏజ్ బార్ అఏంత వరకు పిల్లలికి, ఇలాంటి రహస్య కోరికలు, ఆశలు ఉంటాయి, ఆ పుస్తకాలు, అటక దించి, ఎవరికైనా ఇచ్చేయాలి, అటక అంటే, మన అలమారాల పైన, తలపులు మూసేసి ఉండే, ఒకప్పటి ఖాళీ జాగా..ఇప్పుడు మనకి పనికిరాని అనేక వస్తువులతో  నిండి ఉంటుంది. సరే అని పుస్తకాలు దిమ్పాను, ఎన్నో జ్ఞాపకాలు, ఒక్కొక్క క్లాసు ఎలా పాస్  అవుతూ వచ్చారో, ఎంత గొప్ప గా ఉండేదో, మన పిల్లలు ఒక్కరే ఇంత ఘన కార్యం చేసేరు, అని, స్కూల్ కోసం చేసిన ప్రాజెక్ట్ వర్క్ లో భాగం గా గీసిన చార్టులు, ఏదో ఒక విషయం తీసుకుని , ఇంటికి వచ్చే మాగజీన్ నుంచి కట్  చేసి అంటించిన స్క్రాప్ బుక్లు ,పిల్లలికి మార్కులు మర్నాడే ,దాని అవసరం తీరి పోతుంది, కష్ట పడి చేసింది మనమే కదా, మురిపెం గా దాచడం, ఇదిగో ఇంక ఇప్పుడు దానికీ కళ్ళు తుడుచు కుంటూ వీడ్కోలు పమ్పవలసిన సమయం వచ్చింది.  

పిల్లలు వచ్చి రాని రాత తో రాసిన నాన్న ఎప్పుడు వస్తావు? అని రాసిన మొదటి ఉత్తరాలు, పుట్టిన రోజు గ్రీటింగ్ లు, విరిగి పోయిన విమానం బొమ్మ, ఎంత ఖరీదో, అది చూసి వాళ్ళ కళ్ళల్లో విరిసిన ఆనందం పువ్వులు ఎప్పటికి వాడి పోకుండా ఉండాలి అని కోరుకుంటూ , ఈ విమానం బొమ్మని ఇంక స్క్రాప్ చేయ వచ్చు, ఎన్ని రకాల బోర్డ్ గేమ్స్, అష్ట చెమ్మ అని, నేల మీద సుద్ద ముక్క తో గీసుకుని ఆడే వాళ్ళం మన చిన్నప్పుడు, అవే రాక రకాలు గా అట్ట ల మీద ,రంగు రంగు లాగా చేసి, ఎన్ని గేమ్స్ కని పెట్టారో. అవి కూడా ఇంక పడేయ వచ్చు, వీడియో , సెల్ ఫోనే, కంపూటర్ గేమ్స్ వచ్చాక ,చిన్న పిల్లలు కూడా అవే ఆడుతున్నారు, ఇప్పుడు ఇవి ఎవరు ఆడుతారు? మోనోపోలీ అని లండన్ లో ఉన్న అన్ని ప్రదేశాలు కొనేయడం, ఎంత బాగుండేదో, పేపర్ డబ్బులు, దాచు కోవడం, అప్పు చేయడం బ్యాంకు నుంచి, ఇది కూడా అదే దారి,  మా దగ్గర పేపర్లు కొనే పంచ కట్టుకుని, తలపాగా చుట్టుకునే అతను. పేరే తెలీదు, ఇన్నేళ్ళు గా అతనికి పిల్లలు ఉంటారుగా, ఇచ్చేయడమే..ఇంకా ఎప్పటివో, జూ లో జంతువుల బొమ్మలు, ఇవి దాస్తాను, ఎంత బాగున్నాయో, రంగులు పోకుండా, గృహ ప్రవేశం నాడు ఇచ్చిన రాక రకాల గోడ కి తగిలించేవి, ఏం చేయాలో తెలీదు, ఇన్నిఏళ్ళు అయింది, ఇంక మెల్లిగా వీటిని దిమ్పవచ్చు, క్షమించండి అని మనసులో దణ్ణం పెట్టుకుని , పాత, పాత, పసుపు రంగు లోకి వచ్చిన కాయితాల పత్రికలూ, ఎందుకు దాచానో  , ఉమెన్స్ ఏరా లు ట, ఇల్లు ఎలా  అలంకరించు కోవాలో, ఏవో స్వీట్స్, ఇంకా ఏవో చిట్కాలు, వీటి అవసరం ఇప్పుడు నాకు ఇంక ఉండ దనే అనుకుంటున్నాను ఈ యాభై పడి లో.

ఇల్లు మొహం నుంచి బయట పడాల్సిన సమయం కదా ఇంక. 

ఇదేమిటి, ఏదో  కవెర్ లో, ఫోటోలు, బ్లాకు అండ్  వైట్ ఫోటోలు, ఇక్కడ ఇలా పడి ఉన్నాయి ఏమిటి? ఎప్పుడో ఇంకో జన్మ లాగ ఉంది, మేం ఎం ఎస్ సి చదువు తున్నప్పుడు, వెళ్ళిన అరకు, భిమ్లి పిక్నిక్ ఫోటోలు, నేనే నా ఇంత సన్నం గా ఉన్నానో, నా ఫ్రెండ్స్, అందరు, అవే కదా బాధ్యతలు లేని, అందమైన , మధురమైన ,బంగారు రోజులు..(కవన శర్మ గారి నవల ఇదే పేరుతో ),ఏదో బాక్స్ కామెర తో తీసినవి, మొహాలు సరిగా కనిపించవు , అయిన ఎన్ని జ్ఞాపకాలు మోసుకుని ,దాచు కున్నాయి ఈ బ్లాకు అండ్ వైట్ ఫోటోలు, మన అందరికి మన పాత రోజులు ఇలాగే బ్లాకు అండ్ వైట్ రోజుల లాగే కని పిస్త్హాయి ఇప్పుడు. రంగుల రంగుల గా ఉండదు ఎప్పుడు, మన పూర్వ చరిత్ర, అందుకే కాబోలు సినిమా లో కూడా ఈశ్ట్ మాన్ కలోర్  సినెమా కాస్త ఫ్లాష్ బ్యాక్ చూపించాలంటే ఇలాగే బ్లాక్ అండ్ వైట్ లో చూపిస్తారు. 

ఫలించని ప్రేమలు, ఫలించిన ప్రేమలు, మిగిలిన స్నేహాలు, అల్లుకున్న బంధాలు, సుదూరాల్లో రాణిస్తున్న క్లాస్స్ మేట్స్ గా మిగిలిన మొహాలు, కొండలు, లోయలు, వెచ్చని చలి, పచ్చని ఆవ పూల కార్పెట్ వేసిన అరకు, నింగి నుంచి దూకే నీళ్ళ జల పాతం కింద తల పెట్టి , బుచ్చి బాబు కథ లాగ నిర్వికల్ప స్థితి, మైళ్లు, మైళ్లు, పరుగులు పెట్టడం, అంతా కలిసి ఒక యవ్వన కోలాహల సందడి, ఆకాశానికి ఆశల నిచ్చెనల వేసే ఒక మోహపు వయసు విచ్చలివిడి ఆకతాయితనం, ఇవే, ఇవే కదా నేను, మేం, ఇవి తప్పక ఉండ వలసిందే, జ్ఞాపకాల ఖజానా ఇవి, ఇది చాల విలువ కట్టలేని ఖజానా, ఇంకా ఈ ఉత్తరాల కట్ట కూడా దాస్తాను, అప్పుడే ఎంత సమయం గడిచి పోయింది.

జీవితం లోను..ఇలాగ సర్దడం లోను, ఇలాగ బరువు ఎక్కిపోయింది ఏమిటి మనసు అంతా, అటక మీద బరువు దించాను కాని, మనసు బరువు ??!!

ఇంకా చిన్న వాడి, స్కటింగ్ షూస్, విరిపోయిన బాట్లు, అందరు టెండూల్కర్ లు అవుతారనే ఆశ కదా మన కి, టెన్నిస్ రాకెట్లు, ఒకప్పడి హీరోల పోస్టర్లు, ద్రావిడ్ పోస్టర్ మటుకు మాకు ఎప్పటికి మారదు, ఎనో కార్డులు, పేక ముక్కలు, పెన్నులు,  కొమ్పస్స్ బాక్సులు, అబ్బ ఎప్పటివో, ఎందుకు దాచాను ఇవి, పిల్లలికి అవసరం అవుతాయేమో, అనా ?

పాత ని వదుల్చు కోలేని బలహీనతా? పిల్లలు పిల్లలు గానే ఉంటారని ఊహా? ఏమో.. అమ్మ మనసు లో ఏం ఉంటుందో? ఆమె కే తెలుసు.

ఇంకా ఈ షూ బాక్స్ లో  పాటల కాసేటే లు, చిరంజీవి సినెమా హిట్స్, రఫీ హిట్స్, లతా. ఘంటసాల.. ఎంతో కష్టపడి  రికార్డు కూడా చేయించాను, ఇప్పుడు అన్ని నెట్ లో దొరుకు తాయి, ఇవి కూడా ఇంక పడేయ వలసిన టైం వచ్చింది. 

పాతవి వదిలించుకో, ఇదే కదా ఇప్పటి మాట. ఇంకా ఇలాంటి అటకలు ప్రతి గది లోను ఉన్నాయి, పుస్తకాలు, పుస్తకాలు, పుస్తకాలు,ఎక్కడ చూసినా అవే, ప్రింట్ లో అక్షరం చూస్తె ఏదో వివసత్వం, చదివేయాలని ఆశ, కొని చదివేయాలని ఇంకో వెర్రి ఆశ, పుస్తకాలు ఏదైనా లైబ్రరీ కి ఇచ్చేయాలి ..

ఇంక వంటింటి అటక ఉంది..అది ఒక పెద్ద అఘాతం, ఒక ఫ్యామిలీ కి కావాల్సిన సామాన్లు ఉంటాయి అక్కడ, అది మొదలు పెడితే, ఇంట్లో యుద్ధాలు అయి పోతాయి, అసలు ఇన్ని ఎందుకు? ఎప్పుడు?? కొన్నావు అనే ప్రశ్నలతో..మూడో ప్రపంచ యుద్ధం ఇప్పుడు అవసరమా? 

శాంతి శాంతి..అటక సర్దడం కాదు గాని, కొంచం వేడి ,వేడి కోఫ్ఫీ తాగి ,పాతవి పడేయడం లో ఇంత బాధ , ఇంత శ్రమ ,ఇంత అతలా కుతలం ఉన్నాయి కాబట్టే, ఈ పనులు మనం అలాగ పోస్ట్ పోన్  చేస్తూ ఉంటాం, ఇలాంటి పనులు మగ వారు చేయ గలరా? 

ఒక చీపురు పట్టుకుని అన్ని తుడిచి వేయడానికి, అది అటకే గాని, ఎన్నో జ్ఞాపకాలు, కూడా..ఏమంటారు?