అస్తిత్వం

తర తరాల కాలాలకి ప్రత్యక్ష సాక్షి ,ఆ కొండ.
అంతా రాళ్ళే, నునుపుగా, జారుగా,గర్వం గా, సవాలు గా నిలుస్తాయి..
అనంత కాలాలకి ప్రతీకగా..

ఆ కొండల్లో ఒక రాయి,ప్రకృతి ఆదమరచి చెక్కిన శిల్పం లో ఒక చిన్న అపశ్రుతి.

ఆ రాయి అంతా రాతి గుండె కాదు, అందులో ఓ చెమ్మ ,ఓ తడి, ఓ పులకరింత ...

ఆ బిందువులే కోట్ల  చిందువులై బయటకి ఉరికాయి, ఇంక ఆ రాతి గుండెలో ఇమడ లేక...

ఓ చిన్న  ధార గా, పిల్ల చేష్ట గా  ఉరికింది...

అనంత ఆకాశం ,పచ్చని భూమి స్వాగతం పలికాయి.

నడకలు ,నాట్యాలు, నేర్చింది ఆ చిన్న పాయ.

వద్దన్నా ,వినక అమ్మ ఒడి వీడి ,పరుగులు తీసింది. ఈ విశ్వమంతా నాదే, 

నాదే అంటూ..దిక్కులు చూస్తూ, ఒక దారి అంటూ లేక ,కనిపించిన 

బండ లన్ని స్పృశిస్తూ ,కడిగేస్తూ ,విలాసం గా పరుగులు తీసింది.

ఒడ్డు ,ఒడుపు లేని నడకలు ,తుళ్ళింతలు ..

ఇంతలో ,అదాటున ఒక మలుపులో మరో చిన్నవాడే వచ్చి కలిసాడు .

బలమయిన ఆ హోరులో ,ఆ నడక లో, ఆ టీవి లో ఒదిగి పోయింది.

కలసిపోయింది..కలసిన క్షణమే తెలియని ఉత్కంట ...అంతా ఏదో 

అయిపొయింది. నడకలు నెమ్మదించాయి.

ఆ ఐక్య ధార మరింత సొగసు గా ,ఊసులు చెప్పుకుంటూ ,బండలు ,కొండలు 

వదిలి ,విశాలమయిన మైదానం లోకి ప్రవహించాయి..

ఏక స్రవంతి , ఏక నదిలా ఏక ప్రాణం లాగ..

ఆ నడక, అ సొగసులు ఆ గలగలలు ,ఆ మెరుపులు ,ఆ లోతులు ఆ 

తొనికింతలు చూడ తరమా??

ఏదో పేరు పెట్టారు ..జనం కొలిచారు..మైమరిచారు..మైదానాలు దాటి అంతా 

సులువే అని మైమరిచి ఉన్న వేళ ,ఓ పెద్ద అగాధం..

ఓ కొండ చివర ఆ నడక ...ఒక్కసారి ,ఓ పెను వేగపు జోరులో తోయ్యబడింది.

ఇంకా చేతులు పట్టుకునే ఉరికాయి ఆ పాయలు ..నది గా కలసిన ఆ 

పాయలు..

చెవులు చిల్లులు పడే హోరు, అగాధం, కఠిన శిలల మీద తల బాదుకోవడం 

అంతా ఆత్మ హత్యా సదృశం లా లేదూ?

కాని, జీవం ఉన్న ఆ అనంత మయిన నది మళ్లీ కలిసింది ...పాయలు గా 

వీడింది, మళ్లీ కలిసింది ....

ఇవే నా ఆఖరి చూపులు తండ్రి, తల్లి, అని దీవించి పంపింది నదీమ తల్లి..

తన లోంచి విడి పడ్డ పిల్ల కాలువ ల ని..

మరింత ఒడి గా ,వడి గా పరుగులు తీసింది..నది..

ఎక్కడికో !! ఈ ప్రయాణం..ఏదీ నా అస్తిత్వం ఎక్కడ ఉంది? ఎక్కడని 

వెతుక్కోను ...పరుగులే నా అస్తిత్వం..చైతన్యమే నా అస్తిత్వం.. నాలో జీవం 

ఉన్న వరకూ ఈ పరుగులే, ఈ నడకలే ,ఈ ఊసులే, ఈ ఒడ్డుల నిగ్రహింపులే 

ఈ బుజ్జగింపు లే నా అస్తిత్వం...

అదిగో, ఆ పచ్చని చేలు, నా కరుణ చూపు లోంచి పుట్టినవే..

ఇదిగో ఈ వెచ్చని రైతు ఇల్లు ,ఆ కలకలలు, నా ఆశీర్వచనమే ...

యిదే నా అస్తిత్వం..నేనే ఓ జీవ నదిని ,ఓ చైతన్య స్రవంతి ని, ఓ నిండు 

కోరికల తరుణీ ని, ఓ కోటి ఆశల వధువుని..నేనే ,నేనే ,నేనే ....అంటూ 

మురుస్తున్న వేళ ...

పుట్టిన అమ్మ ఒడికి ఎంత దూరమో? ఎంత పయనమో??వెనక్కి చూడనైనా 

లేదు ,అంతా ముందు కే ...అంతా ముందుకే ..ఈ ప్రస్తానం..

ఏదో తెలియని బెంగ, అదిగో చీకట్లు, అదిగో ఆ ఉప్పు గాలి, అదిగో ఆ 

చెమ్మదనం ,అదిగో ఆ సాగర గంభీర నాదం..ఏదో తెలియని శక్తి, నన్ను 

ఆవహిస్తోంది..నేను ,నా అస్తిత్వం అంటూ ప్రశ్నించే ,మురిపించే ,గర్వించే 

క్షణం కరిగి పోతోంది..ఏదో పెద్ద శక్తి నన్ను ఆహ్వానిస్తోంది... ఆవహిస్తోంది...

ఏదీ ? ఆ శక్తి ప్రకృతి శక్తా? పరమేశ్వర లయ నర్తనమా??

ఇది పుట్టుకా?? గిట్టుకా???

వ్యవధి లేదు.చిరు ,చిరు అలలు తో అమ్మాయి పారాణి పాదాల్లా చిందులు 

వేసే నన్ను ,గలగలా ,చిరు గంటల సవ్వడి లా సంభాషించే నన్ను ,వినయం 

తో ,వినమ్రం గా ఒడ్డుల మధ్య ప్రవహించే నన్ను ,ఏమిటో ఈ శక్తి ..??

రాక్షస అలలు ,గంభీర వినాశకర నినాదం ,ఒడ్డే లేని అనంత ప్రవాహం ,నన్ను 

కలుపు కోడానికి ట పిలుస్తోంది..ఇది సృష్టి కి అంతమా? సృష్టికి 

ఆరంభామా?? ఏమిటి నా పరిస్థితి ??

ఈ భయంకర ఆపద నన్ను ఆకర్షించి ఆకట్టుకుంటోంది ...

ఈ మృత్యు హేల నన్ను రమ్మని చిటికెలు వేస్తోంది.

అమ్మ ఒడి నుండి వద్దన్నా ,వినక ,అల్లరిగా దూకినందుకే నా ఈ శిక్ష ప్రభూ, 

చేతికి అందిన చెలికాని తో అడుగులు కలిపి దారి మల్లినందుకా ప్రభూ ఈ శిక్ష.

ఎర్రని ఎండలు కి భూమిలో ఇంకి,చల్లని వాన లతో మళ్లీ జీవం పోసుకుని ,నీ 

అధికారాన్ని కాదన్నందుకా ప్రభూ, ఈ శిక్ష..

ఎందుకు? ఎందుకు? ఎందుకు?

ఆ క్షణం ,ఆ ఉద్విగ్న క్షణం ,ఆ అస్తిత్వ క్షయ కారక క్షణం ...

అంతా ఒకటే ...ఒకటే అల..సాగర గర్భం లో నా తియ్యదనం ,నా కమ్మదనం ,

నా చిరు, చిరు నడకలు, తుళ్ళిం తలు అంతా, కలిసి, కరిగి, ఉప్పగా కన్నీళ్ళు 

గా మారిన వేళ -వెక్కి ,వెక్కి ఏడుస్తున్న నన్ను ,వెన్ను నిమిరిందెవరు ?

అదిగో ఆ కర్మ సాక్షి..

అంతా అయిపోలేదు..ఇంకా ఉంది..నువ్వు ఉన్నావు..నీ అస్తిత్వం ఉంది..

నీది నీదే ,నీ తియ్యదనం ఎక్కడికి పోదు..అదిగో చూడు, నా తీక్షనత కి నీరు 

ఆవిరి అయి,మళ్లీ జలజల వర్షం గా కురుస్తావు..

ఎదో ఒక అమృత ఘడియ లో ,మళ్లీ ఏ కరకు రాతి గుండె లో నో

ఇరుక్కుంటావు ..కాలాల అమరికను తిలకిస్తూ, ఓ క్షణం లో నువ్వు మళ్లీ 

ఉద్భావిస్తావు, యింకో అమ్మ ఒడి లో జన్మిస్తావు..

మళ్లీ ప్రారంభం..నీ నడక, నీ చైతన్యం ,నీ అలల స్రవంతి, ఆగని నృత్యహేల 

చిటికెల .చిరు సవ్వడి ల సంగీత జోల..

ఇదే నా ప్రమాణం , ఊరడించు ,అంటూ కర్మ సాక్షి 

ఆ నది లలామ కళ్ళు తుడిచింది..

అస్తిత్వమే ముఖ్యం...అన్నిటి కన్నా..నది మది లో ఆలోచన మెదిలింది ..ఆ 

క్షణం లో....ఇదే నా ,ఈ పయనమేనా నా అస్తిత్వం..నది మది ..తలచినది..

అవును...అంటూ ఆఖరి బొట్టు ,కరిగి పోతూ, పలికింది..సాగర గర్భం...లో...