అఫీషయల్ కాలని జ్ఞాపకాలు - బడ్డీ కొట్టు .

మనకి ఎప్పుడో కలిగిన ఒక కష్టమో ,బాధే కాదు ఒక సుందర చిత్రం కూడా మనలో ఎన్నేళ్ళ యినా చెక్కినట్టు నిలిచిపోతుంది . అలాంటి ఒక జ్ఞాపకం .. 

నా  చిన్నప్పటి  అఫీషయల్ కాలని జ్ఞాపకాలు ఇవి. మా ఇల్లు రెండో వీధి లో , అలా కిందకి దిగితే అప్ మీద నించి. మా ఇల్లు  వర్ణించాను కదా ,కిందటి పోస్ట్ లో .. ఆ ఇంట్లో నే ... 

మా అత్త నాకు అక్షరా భ్యాసం చేసింది, అక్షరాలు వచ్చి రావడం తో నే ,ఇంటికి వచ్చే ఆంధ్ర పత్రిక, ఆంధ్ర ప్రభ లో గుర్తు పట్టడం , అలా కథలు చదివడం, ఆ మాయ లో పడి పోవడం తో నా సాహిత్య ప్రయాణం మొదలయింది . 
మా ఇంటికి ఉన్న దగ్గర దుకాణం ,అప్ మీద ఉన్న ఒక బడ్డీ కొట్టు .. 

ఆ కొట్టు యజమానురాలు, తెల్లగా, సౌజన్యం గా ఎప్పుడూ ఒక చిన్న చిరునవ్వు ఆభరణం గా ధరించి, ఏమ్మా అమ్మలూ ! అంటూ నోరారా పలక రిస్తూ , సిగేరేట్ ,అగ్గిపెట్టె , అరటిపళ్ళ గెల ,సీసాలో చప్పరించే బిళ్ళలు , బిస్కెట్లు , ఒక మూల చిన్న గిన్నె లో ,తడిపి ఉంచిన తుని తమల పాకులు , ఆ పక్కనే ,కిళ్లి కట్టడానికి కావాల్సిన సామాన్ల డబ్బాలు, మూతలు పెట్టి, ఒక మూల చిన్న గల్లా పెట్టె .. 

ఇంతే కాదు.. ఎత్తుగా పరచిన ఆ కొట్టు కింద భాగం లో ఆమె ఇంటి సరంజామా , అంతా నాలుగు గిన్నెలు, రెండు పళ్ళాలు , గ్లాసులు, ఒక పీట ,ఒక వార , చిన్న నులక మంచం ..ఎత్తి పెట్టి .. 

ఆమె ఇల్లు , కొట్టు కలిపి ఆమె సంసారం అంతా ఆ చిన్న బడ్డి కొట్టే .. ఇంతే కాదు .. ఆ బడ్డి కొట్టు వెనకే ఒక చిన్న దడి కట్టి ఉండేది .ఆ దడి లోపల ఒక చిన్న తోట ..ఒక మందార చెట్టు, ఒక అరటి చెట్టు ఉన్న గుర్తు. 

ఎప్పుడు స్నానాలు అవి ఎలా చేసేదో కాని, సన్నగా రివట లాగుంది మొహాన సూర్య బింబం లాంటి పెద్ద బొట్టు తో కళ కళ లాడుతూ, ఎంత చక్కగా ఉండేదో .. మగవారయినా ,ఆడవారయినా ఒకటే పలకరింపు, ఏం అమ్మలూ అని . 

ఒక మగ సాయం  కాని  పిల్లలని కాని చూసిన గుర్తులేదు . ఏదయినా తెమ్మని పంపిస్తే పరుగెట్ట్టుకుంటూ వెళ్లి , అర్ధ రూపాయో ,ఏదో, చేతిలో ఉన్న డబ్బులు  ముందు ఆవిడ కి ఇచ్చేసి, తరవాత అడగడం ఇంకా గుర్తు. 

వస్తువు ముందు తీసుకుని , తరవాత డబ్బులు చేతిలో పెట్టాలి అనే జ్ఞానం అవి లేని అజ్ఞానపు, అమాయకపు ,మంచి రొజులు. 

ఎందుకు అలా పరుగులు తీస్తావు ? జాగ్రత్త సుమీ ,అంటూ హెచ్చరించిన మొదటి జ్ఞానపు తీయని మాట . 

ఎవరికయినా గుర్తుందా ? 13 నంబరు సిటి బస్సు ఆగే బస్సు స్టాప్ కూడా అదే..  నేను మా చిట్టి వలస వెళ్ళడానికి నా మూడో తరగతి లోనే , నా ఒంటరి ప్రయాణం మొదలు పెట్టినప్పుడు , అక్కడే బస్సు ఎక్కి, ఎ వి ఎన్ కాలేజ్ డౌన్ లో బస్సు దిగి, పాత బస్సు స్టాండ్ కి నడుచు కుంటూ వెళ్లి, తగరపు వలస అని రాసి ఉన్న బస్ ఎక్కి, ఒక గంట ప్రయాణం చేసి  అక్కడ మళ్లి ,బస్సు దిగి , రిక్షా ఒకటి పావలా కి మాట్లాడుకుని, క్వార్టర్స్ లో ఉన్న మా అమ్మ దగ్గరికి వెళ్లి పోయే దాన్ని . ప్రతి శనివారమ్. మళ్లీ సోమవారం ఉదయం తిరుగు టపా .. 

ఆ అప్ అలా అలవాటు అయిన ఒక ప్రదేశం ... 

మా అత్త కి పెళ్లి అయి ,తను అత్తవారింటికి వెళ్లి పోతూ ఉంటే ,ఆ రిక్షా వెనక ఏడ్చుకుంటూ ,పరుగులు పెట్టి, ఆ అప్ వరకూ వెంబడించాను .. చివరికి ,మా అత్త మనసు కరిగి , మా మావయ్య గారిని ఒప్పించి నన్ను కూడా తన తో తీసుకు వెళ్ళిన ఆ చిన్నతనం మొండితనం .. బాల్యం లో పంతం పెట్టి ,ఎన్ని సాధించు కుంటామో ? 

మనం మరి పెళ్లి , అయాక ఎందుకో ఇలా మౌనమ్ గా...ఒదిగిపోయి .. మనకి కావాల్సింది మనమే సాధించు కోవాలి, ఎవరూ ఇవ్వరు ,అనే బేసిక్ ఫండా ఎదిగే క్రమం లో ఎప్పుడు మర్చి పొయామో ??? 

ఆ బడ్డి కొట్టు, ఆమె ధైర్యం, ఆమె చిన్న ప్రపంచం అంటే చిన్నప్పుడు నాకు గొప్ప అడ్మిరేషన్ .. ఇప్పటికి .. అలాగే మనసు లో చిత్రించబడి ఉంది దృడం గా .. ఎంత చిన్న ప్రదేశం చాలు, నిజం గా మనం హాయిగా బ్రతక డానికి .. మనం క్లుప్తం గా , తక్కువ గా బ్రతకడం అంటే ఏదో లోటు అని ఎందుకు అనుకుంటామో ? 

హృదయం విశాలం గా ఉండాలి, ఇల్లు కాదు. ఎంత గొప్ప మనిషో ఆవిడ .. 

విశాఖ ని వదిలి వెళ్లిపోయాం .నా బాల్యం ముగిసింది .                               ఏలూరు కి  వెళ్లిపోయాం .. 

అర్ధణా ,పావలా రోజులు అవి.. పోనీ ఎంతో కొంత ఇచ్చి .. ఆవిడ దగ్గర ,ఆ చిరునవ్వు. .సౌజన్యమ్ ..కొనుక్కొవల్సిన్ది.. 

బజారులో అన్ని దొరకవు అని తెలిసినా , ఒక చిన్న ఊహ .. నా పెదవుల మీద ఒక చిరు నవ్వు పూయించింది . 
అవును ,నేను కొనుక్కున్నాను .. నా జ్ఞాపకాల పెట్టె తెరిచి ఒక చిరునవ్వు అరువు తెచ్చుకున్నాను ..ఈ పూట కి . 

మరెన్నడూ ఆ పేట వేపు వెళ్ల లేదు నేను , బోసి పోయిన ఆ అప్ చూడ లేక..